Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Πανηγυρική Εκδήλωση του Μ.Ο.Σ. επί τη Εθνική Παλιγγενεσία




Ο Μ.Ο. Σερβίων πραγματοποίησε πανηγυρική εκδήλωση τιμώντας την επέτειο του 1821, την Κυριακή 24 Μαρτίου στις 11 το πρωΐ. Η εκδήλωση περιελάμβανε ομιλία από τον πρ. Πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου Καθηγητή κ. Βασίλη Φίλια με θέμα  «Ο χαρακτήρας και η σημασία της Επανάστασης του 1821», και επετειακά τραγούδια από τη Χορωδία του Γυμνασίου Σερβίων με τη διεύθυνση του Μανώλη Χατζημανώλη.
Την εκδήλωση τίμησαν πολλοί θεσμικοί παράγοντες και πολλοί πολίτες.
Όπως τόνισε η Πρόεδρος στον Πρόλογό της «Eίναι μεγάλη η σημασία του εορτασμού των Εθνικών επετείων, για να αποδίδουμε την οφειλόμενη τιμή σ’ όσους θυσιάστηκαν για να ζούμε εμείς με τον τρόπο που επιλέγει ο καθένας. Είναι μεγάλη η σημασία για να διατηρούμε και να προβάλλουμε  τη Μνήμη και τις παραδόσεις μας. Είναι μεγάλη η σημασία για τη χάραξη και της δικής μας πορείας
«Είναι θλιβερό ν’ αναλογίζεται κανείς πόσο μας στοίχισε κατά τη ροή των αιώνων η ένδεια των ιστορικών γνώσεων», λέει ο μεγάλος ιστορικός μας, αείμνηστος Απόστολος Βακαλόπουλος.»
«Η επανάσταση του 1821, είπε, απέδειξε ότι η αγωνιστικότητα, και η ισχυρή θέληση ενός λαού μπορούν ν’ αλλάξουν την ιστορική του μοίρα.
Το εκπληκτικό που άφησε άφωνους τους ξένους παρατηρητές, ήταν πώς κατόρθωσε η ελληνική ψυχή να παραμείνει αδούλωτη για τετρακόσια χρόνια και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, να ξεσηκωθεί και να διεκδικήσει τα δίκαιά της, χωρίς καμία βοήθεια, χωρίς καμία άλλη δύναμη.
Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, γράφει ο Μακρυγιάννης, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση… Κι’ αυτείνη η πατρίδα δεν λευτερώθη με παραμύθια, λευτερώθη μ’ αίματα και θυσίες.»
Η διπλή αυτή εορτή, της Επανάστασης του 1821 και του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, έχει σκοπό να αποτίσει φόρο τιμής στην Ελευθερία. Την ελευθερία, που ο Ορθόδοξος Έλληνας τη βιώνει ως αγάπη, θυσία, αγωνιστικότητα, απεξάρτηση από κάθε υποδούλωση
Ο Ομιλητής, κ. Βασίλης Φίλιας γεννήθηκε στην Αθήνα. Διπλωματούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω. Έκανε σπουδές Θεωρητικών Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, και Κοινωνιολογίας στα Πανεπιστήμια Μονάχου και Αμβούργου. Στη συνέχεια, έκανε μετεκπαίδευση στα Οικονομικά της Ανάπτυξης στο London School of Economics (1963-1964) και διδακτορική διατριβή στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου (1961)
Υπήρξε Πρόεδρος του Ομίλου Παπαναστασίου,   Συνιδρυτικό στέλεχος της αντιδικτατορικής οργάνωσης  «Δημοκρατική Άμυνα» (1967)
Γενικός Διευθυντής του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών, διετέλεσε επί σειρά ετών καθηγητής κοινωνιολογίας Παντείου, Πρύτανης ΠΑΣΠΕ και Πρόεδρος του τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Ανέπτυξε πολυσχιδή δράση και έχει πλούσια βιβλιογραφία.
Ο κ. Φίλιας ομολόγησε ότι θεωρεί χρέος των ανθρώπων των γραμμάτων και του πνεύματος να μεταλαμπαδεύουν γνώσεις και να περνούν προβληματισμούς σ’ ολόκληρο το λαό όπου υπάρχουν Έλληνες κι όχι μόνο στα μεγάλα Κέντρα
Ξεκίνησε από το θέμα πώς αντιμετωπίζεται η Ιστορία. Η Ιστορία είναι ένας χώρος όπου γίνονται πολλές παραποιήσεις και παραβιάσεις. Με την έννοια ότι γίνεται προσπάθεια τα ιστορικά γεγονότα να ερμηνεύονται σύμφωνα με πολιτικοϊδεολογικές απόψεις εκείνων που υποτίθεται ότι είναι αντικειμενικοί μελετητές.
Γιατί παραποιείται η ιστορία; Γιατί από την ερμηνεία των γεγονότων των ιστορικών ξεκινάει μία δυνατότητα παρερμηνείας και παραπλάνησης και των γεγονότων των σημερινών.
 Η ιστορία μας βοηθάει να καταλάβουμε όχι μόνο το παρελθόν αλλά και το παρόν και το μέλλον. Αν λοιπόν παραποιείται η μελέτη της ιστορίας, τα αποτελέσματα είναι εξαιρετικά αρνητικά. Και δυστυχώς αυτό έχει γίνει σε πολύ μεγάλη κλίμακα και βεβαίως και σε σχέση με την ελληνική επανάσταση και βεβαίως και σε σχέση με τους βαλκανικούς πολέμους
Ένα άλλο θέμα που έχει πολύ μεγάλη σημασία: Την ιστορία δε μπορείς να την προσεγγίζεις μόνο κάνοντας καταλογοποίηση των γεγονότων. Ο ιστορικός οφείλει να αναζητεί ερμηνεία των γεγονότων. Όπως έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, η επιστήμη αρχίζει από τη στιγμή που ψάχνεις για τα αίτια. «Γνωρίζειν τας των πραγμάτων αιτίας» και επομένως δε θα τα θεωρήσω όλα τυχαία…
Όσο ποτέ σήμερα είναι αναγκαία η μελέτη της ιστορίας κάτω απ’ αυτό το πρίσμα, γιατί δυστυχώς στη χώρα μας έχει βλαστήσει και έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια ένα είδος υποτιθέμενων ιστορικών, οι οποίοι δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά εθνομηδενιστές. Σε τελευταία ανάλυση αρνούνται όχι μόνο τους αγώνες του ελληνικού λαού αλλά αρνούνται και την ελληνικότητα του Έλληνα, την ιδιαιτερότητά του, ένα είδος πέμπτης φάλαγγας.
Και γι’ αυτό, είπε, επέλεξα αυτό το θέμα: «Ο χαρακτήρας της ελληνικής επανάστασης».  Πάνω σ’ αυτό υπάρχουν πολλές αμφισβητήσεις. Η παγία θέση της ελληνικής Αριστεράς ήταν ότι η ελληνική Επανάσταση ήταν υπόθεση νέων δυνάμεων αστικών που προέκυψαν μέσα από την ιστορική διαδικασία και ότι αυτές οι δυνάμεις τελικά προσδιόρισαν και καθόρισαν την πορεία προς την επανάσταση. Η θέση της Δεξιάς στην Ελλάδα ήταν ακριβώς η αντίθετη, ότι οι κοινωνικοί συντελεστές δεν έπαιξαν απολύτως κανένα ρόλο και η Επανάσταση είχε χαρακτήρα καθαρά και μόνο εθνικοαπελευθερωτικό. Και η μία και η άλλη άποψη είναι λαθεμένες, στη μονομέρειά τους. Βεβαίως δεν τίθεται ζήτημα ότι το εθνικοαπελευθερωτικό υπήρξε καθοριστικό. Το περίφημο «δια του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία»  υπήρξε καθοριστικό. Και βέβαια, αν το δει κανείς και σε συσχετισμό με τις ιδέες της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης, αδελφότητα, ισότητα, ελευθερία.
Όλο αυτό το πλέγμα είχε παίξει μεγάλο ρόλο. Θα είχε όμως αρκέσει για να φτάσουμε στην Επανάσταση; Τότε γιατί δε φτάσαμε νωρίτερα; Διότι δεν είχαν ακόμη ωριμάσει οι κοινωνικές συνθήκες, οι οποίες θα κάλυπταν το σύνολο του ελλαδικού χώρου….
Άλλο θέμα που πρέπει να αντιληφθούμε είναι το εξής: Ποια ήταν η σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας στις παραμονές της επανάστασης; Μπορούμε να πούμε ότι όλες ανεξαίρετα οι κοινωνικές κατηγορίες είχαν την ίδια ετοιμότητα για επανάσταση; Ρητά όχι. Διότι η Άρχουσα τάξη του υπόδουλου Ελληνισμού, οι Χριστιανοί Γαιοκτήμονες, όχι απλά είχαν βολευτεί στην πραγματικότητα της κυριαρχίας, αλλά είχαν πραγματοποιήσει και μία θέση υπεροχής και ισχύος και συμφερόντων. Αυτή η τάξη των Κοτζαμπάσηδων δυσκολεύτηκε να πάρει την απόφαση για επανάσταση, διότι σκεφτόταν ότι δεν τη συνέφερε, διότι θα ενεργοποιούσε δυνάμεις κοινωνικές που θα ήταν επικίνδυνες για την δική της κυριαρχία. Γι’ αυτό και ο ρόλος της Φιλικής Εταιρείας ήταν τεράστιος, διότι κερδίζοντας πρώτα μια σειρά από στελέχη, σιγά-σιγά τους κύκλωσε και τους υποχρέωσε να δεχτούν –την τελευταία διετία- την απόφαση να επαναστατήσουν.
Ήταν τέτοιες οι αντιθέσεις, ώστε το 1805 ένα γεγονός τεράστιας σημασίας έγινε, η φοβερή εκκαθάριση στην Πελοπόννησο της Κλεφτουριάς, δηλ. σε συνεννόηση με τους Τούρκους οι μεγάλες οικογένειες των Κοτζαμπάσηδων έκαναν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις κατά των Κλεφτών, οι οποίοι εκπροσωπούσαν τα λαϊκά συμφέροντα. Τότε μόνο από την οικογένεια Κολοκοτρωναίων σκοτώθηκαν 120 άνδρες. Γι’ αυτό, όταν το 1813 πήγε ένα γεύμα ο Καποδίστριας στη Ζάκυνθο –ο μεγαλύτερος πολιτικός που έχει περάσει. Κανείς δεν τον φτάνει ούτε στο νύχι του- είπε για τους Κοτζαμπάσηδες «Πρόκειται περί Τούρκων ελληνικήν ενδυμασίαν φέροντας» Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο ελληνικός λαός φτάνει στην επαναστατική αναμέτρηση με διχασμένα προσήματα. Δηλ. ποιες ήταν οι δυνάμεις από το ένα μέρος και ποιες από το άλλο. Αναμφισβήτητα οι αλιείς, οι κτηνοτρόφοι οι αγρότες, οι ναυτιλόμενοι, ο κατώτερος Κλήρος και οι Μοναχοί. Από την άλλη μεριά οι Κοτζαμπάσηδες. Και όλος αυτός ο εμφύλιος πόλεμος, οι συγκρούσεις που οδήγησαν ακόμη και στη φυλάκιση του Κολοκοτρώνη και στο σκοτωμό του πρώτου γιου του του Παναγιώτη έγιναν λόγω αυτών των αντιπαραθέσεων.
Πώς διαμορφώνονται τα πράγματα λοιπόν; Στη διάρκεια της Επανάστασης έχουμε δύο πόλους ισχύος: Ο ένας είναι το λεγόμενο Πολιτικόν. –Βρισκόταν στα χέρια της παλιάς άρχουσας τάξης, των Κοτζαμπάσηδων και των Φαναριωτών και ένα μέρος του ανώτερου Κλήρου. Από το άλλο μέρος το στρατιωτικό: η γνήσια λαϊκή ηγεσία. Ηγέτες των κλεφτών. –όχι τόσο των αρματολών, γιατί οι αρματολοί είχαν μια περίεργη σχέση με τους Τούρκους. Στη διάρκεια της επανάστασης διαφοροποιούνται και αυτοί και περνάνε με την πλευρά την επαναστατική. Ο ξένος παράγων δεν μπορεί να ανακόψει την πορεία προς την Επανάσταση, δεν μπορεί να την ελέγξει με μεθοδεύσεις του παλιού τύπου, με απαγορεύσεις κλπ. Έρχεται και αγκαλιάζει την πλευρά της Επανάστασης, το Πολιτικό, που δίνει και την δυνατότητα διαχείρισης των δανείων, με αποτέλεσμα αυτοί να έχουν την τροφοδοσία του αγώνα….
…Αυτή ήταν η κατάσταση γενικά. Και ενώ είχαμε τις προϋποθέσεις να κερδηθεί ο αγώνας μέχρι το πολύ τις αρχές του 23, δεν κερδήθηκε. Και φθάσαμε στο Μεσολόγγι. Γιατί κάποιοι παρεμπόδιζαν την ανάπτυξη των δυνάμεων εκείνων που θα μπορούσαν να ξεκαθαρίσουν το μέτωπο.
Η Ιστορία συνεπώς δε μελετιέται απλά και μόνο με το να φωτογραφίζεις τα γεγονότα. Είσαι υποχρεωμένος να τα ερμηνεύεις, δηλ. «γιατί, και πώς»
Βεβαίως ο Καποδίστριας ήξερε πάρα πολύ καλά πώς παίζεται το παιγνίδι. Το μεγάλο λάθος που έκανε η αγγλική πολιτική είναι να δεχθεί την έλευσή του. Τελικά δολοφονήθηκε. Από ποιους; Από τους Μαυρομιχαλαίους; Ποιοι ήταν από πίσω; Οι Άγγλοι. Αυτό δε συζητείται. Διότι ήταν επικίνδυνος. Όχι απλώς ως φίλος των Ρώσσων αλλά διότι ως Έλληνας ήξερε ότι θα μπορούσε να σπάσει αυτό το μπλοκ που παρεμπόδιζε την εθνική ολοκλήρωση του ελληνικού Έθνους.
Από κει και πέρα είμαστε υποχρεωμένοι μιλώντας για την ελληνική επανάσταση πρώτα-πράτα να αναγνωρίσουμε και να υποκλιθούμε μπροστά στις θυσίες του ελληνικού λαού, πρωτοφανείς θυσίες.
Ο Τοντόρωφ πρέσβης της Βουλγαρίας στην Ελλάδα, μεγάλος ιστορικός,  σε μία συνάντησή μας μου είπε: Εάν δεν είχε υπάρξει η ελληνική Επανάσταση, δεν θα είχαν ενεργοποιηθεί και οι άλλοι λαοί της Βαλκανικής. Η ελληνική Επανάσταση υπήρξε καταλύτης για μια σειρά εξεγέρσεων κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αλλά και ο Κίσσιγκερ είπε: «τον ιστό της αράχνης που οικοδόμησε ο Μέτερνιχ και η Ιερά Συμμαχία  τον έσκισε η Ελληνική Επανάσταση.» Έπαψε να υφίσταται η ιερά Συμμαχία – η συνεργατική των Αντεπαναστατών. Αυτή η τεράστια προσφορά ποτέ δεν έχει εκτιμηθεί.
Δυστυχώς στη χώρα μας έχει αναπτυχθεί τώρα μία τάση που ισχυρίζονται ότι ο ελληνικός λαός δεν είναι κάτι διαφορετικό, όλη αυτή η υπόθεση της ελληνικής επανάστασης ήταν μια υπόθεση που σε τελευταία ανάλυση βασίστηκε σε ταπεινά συμφέροντα, δηλ. όλοι οι κατσιαπλιάδες, οι οπλαρχηγοί ήθελαν να υποκαταστήσουν τους Τούρκους για να παίρνουν αυτοί το πλιάτσικο και όχι οι Τούρκοι. Η Εκκλησία… Λένε, Ποια Εκκλησία; Κρυφό Σχολειό; Υπήρχε, αλλά ας υποθέσουμε ότι δεν υπήρχε. Δεν υπήρχε ο Κοσμάς ο Αιτωλός; Από πού τα έβγαλε; Και γιατί οι Τούρκοι τον δολοφόνησαν;
Υπάρχει μία τάση σήμερα στην Ελλάδα να κλονίσουν την πίστη του ελληνικού λαού στον εαυτό του. «Τι είμαστε εμείς οι Έλληνες…Ένα είδος κατασκευάσματος…» Βεβαίως αγνοούν ότι η Ιστορία δεν κατασκευάζεται. Η ιστορία προκύπτει από δυνάμεις από κάτω, παντού και πάντοτε… Σήμερα τις περισσότερες έδρες της Ιστορίας τις κατέχουν εθνομηδενιστές. («Δεν είμαι εθνικιστής, είπε ο Ομιλητής, αλλά είμαι πατριώτης μέχρι θανάτου, για να υπερασπιστώ τα ιερά και τα όσια»)
Οι λαοί για να επιβιώσουν χρειάζονται αναχώματα. Τα αναχώματα αυτά είναι βασικές τους αξιακές πίστεις, είναι η γλώσσα η παράδοση, η ιστορία… Εμείς είμαστε περικυκλωμένοι από ανθρώπους εθνομηδενιστές, κατ’ επιεική διατύπωση. Μπορεί κάποιος να πει ότι είναι αγνωστικιστής, δεν πιστεύει σε Θεό, δεν έχει δικαίωμα όμως να πει ότι θέλει να βγάλει βίαια από την ιστορία του λαού την εκκλησία και την πίστη του. Δεν μπορεί να βγάλει τα αναχώματα που στηρίζουν την ύπαρξη αυτού του λαού.