Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

Κάλλαντα του Μ.Ο. Σερβίων



Ο Μορφωτικός Όμιλος Σερβίων «Τα Κάστρα» τη Δευτέρα, 24 Δεκεμβρίου παραμονή των Χριστουγέννων, θα ψάλει τα Κάλλαντα στους δρόμους και τις πλατείες των Σερβίων και θα ευχηθεί σε όλους «Καλά Χριστούγεννα». Φέτος για μοναδική χρονιά θα περιφέρει κουμπαρά και τα χρήματα θα διατεθούν όλα για να ενισχυθεί η οι κογένεια του συμπολίτη μας Νίκου Μπιλιάτη που δοκιμάζεται σκληρά εδώ και ενάμισο χρόνο. Παρακαλούμε όλους να συμβάλουν στο μέτρο του δυνατού ο καθένας. Όσοι θα ήθελαν, και για κάποιο λόγο δε θα μπορέσουν αυτή την ημέρα, θα υπάρχει για μερικές μέρες κουμπαράς στο Γραφείο του Ομίλου. Καλά Χριστούγεννα σε όλους.
Το Δ.Σ. του Μ.Ο.Σ.

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Πρόσκληση


       ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΣΕΡΒΙΩΝ
                           «ΤΑ ΚΑΣΤΡΑ»





Πρόσκληση
Σας προσκαλούμε σε μια χαρούμενη εορταστική βραδιά ανήμερα Χριστούγεννα, Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012, στο Ξενοδοχείο Ναϊάδες, ώρα 9μ.μ.
Στην εκδήλωση θα τιμηθούν οι Παγκόσμιοι Πρωταθλητές κωπηλασίας, συμπατριώτες μας, Απόστολος και Νίκος Γκουντούλας, για τη συμμετοχή και την προσπάθειά τους στους Ολυμπιακούς αγώνες καθώς και όλοι οι Μαθητές των Λυκείων Σερβίων οι εισαχθέντες στα Α.Ε.Ι. τον Σεπτέμβριο του 2012.
Με Τιμή
Το Δ.Σ. του Μ.Ο.Σ.
Είσοδος 5  Ευρώ

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Γκαλά όπερας στα Σέρβια Από τον Μορφωτικό Όμιλο






Εκδήλωση μουσική πραγματοποίησε ο Μορφωτικός Όμιλος Σερβίων «Τα Κάστρα» την Κυριακή 16 Δεκεμβρίου. Γκαλά όπερας με τους: Κασσάνδρα Δημοπούλου, Φίλιππο Μοδινό και Σταύρο Γιαννούλη. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα τελετών του Δημοτικού Ωδείου Σερβίων και την τίμησαν ο εφημέριος π. Κων. Θεοχάρης, ο Δήμαρχος κ. Βασίλειος Κωνσταντόπουλος, ο Αντιδήμαρχος κ. Νικόλαος Λαζαριώτης, o Πρόεδρος της Δημοτικής Κοινότητος Σερβίων, κ. Αθανάσιος Τσιρέκας και πάρα πολλοί πολίτες.
Η Πρόεδρος του Μ.Ο.Σ. προλογίζοντας ευχαρίστησε την διακεκριμένη μέτζοσοπράνο, συμπατριώτισσα Κασσάνδρα Δημοπούλου με τους συνεργάτες της καλλιτέχνες και αναφέρθηκε στα μελλοντικά σχέδιά τους  σχετικά με τα Σέρβια. «Η εταιρία Skull of Yorick Production, της οποίας η Κασσάνδρα και ο Φίλιππος Μοδινός είναι ιδρυτικά μέλη το καλοκαίρι του 2013 ξεκινά ένα νέο θεσμό στα Σέρβια, τα “Θεοδώρεια”. Πρόκειται για ένα φεστιβάλ τεχνών με κύριο άξονα το τραγούδι, το οποίο θα περιλαμβάνει εκδηλώσεις, όπως: διεθνή σεμινάρια κλασικής μουσικής, παραστάσεις όπερας και συναυλίες κλασικής μουσικής, εκθέσεις, πολυθεάματα, κ.ά. με επίκεντρο τα Σέρβια και τη γύρω περιοχή. Η εταιρία θα συνεργαστεί με τοπικούς φορείς και συλλόγους, ώστε να επιτευχθεί η εδραίωση ενός σοβαρού καλλιτεχνικού θεσμού που θα προσδώσει κύρος, πνευματική και τουριστική ανάπτυξη στην περιοχή.»
Η παρούσα εκδήλωση αφιερώθηκε στον παππού της Κασσάνδρας, Θεόδωρο Ματάνα, ο οποίος, όπως λέει η ίδια,  με πολλή αγάπη της ενέπνευσε αγάπη για το τραγούδι και τον τόπο τους.
Κατόπιν η Πρόεδρος παρουσίασε τους καλλιτέχνες
Η ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ το γένος Ματάνα, από τα Σέρβια, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ήδη από πολύ νεαρή ηλικία διακρίθηκε για το ταλέντο της στη μουσική. Το 1994 πήρε δίπλωμα βιολοντσέλλου από το Νέο Ωδείο Θεσσαλονίκης με “Άριστα Παμψηφεί”. Το 1996 κέρδισε Διεθνή Υποτροφία από το Associated Board (ασοσιέιτιντ μπόουρντ) of the Royal Schools of Music για σπουδές βιολοντσέλου στο Royal College of Music στο Λονδίνο. Σπούδασε κλασικό τραγούδι και βιολοντσέλο στη Γερμανία, και αποφοίτησε το 2003 με Δίπλωμα Μονωδίας (Εξειδίκευση στην Όπερα). Έχει εμφανιστεί σε πρωταγωνιστικούς ρόλους διεθνώς, μεταξύ άλλων στο Εθνικό Θέατρο του Λουξεμβούργου, την Όπερα της Στουτγάρδης, το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και Αθηνών, στη Μαδρίτη, στην Καλαβρία, κ.ά.
Για το ντεπούτο της στην Ελλάδα στο ΜΜΘ στον ρόλο της Κλεοπάτρας (στην όπερα του G.F. Handel "Ιούλιος Καίσαρας") απέσπασε εξαιρετικές κριτικές από τον ελληνικό και διεθνή τύπο και βραβεύτηκε από την Ένωση Ελλήνων Κριτικών ως "καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη καλλιτέχνης" (2009). Το αγγλικό περιοδικό "Opera Now" την κατέταξε στους νέους ανερχόμενους λυρικούς τραγουδιστές διεθνώς.
Εκτός από τις μουσικές της σπουδές, έχει ασχοληθεί εντατικά και με τον μοντέρνο χορό και έχει συμμετάσχει σε μουσικοθεατρικές παραγωγές με καταξιωμένους καλλιτέχνες στον χώρο του θεάτρου και του χορού. Έχει δημιουργήσει ήδη ένα δικό της μουσικοθεατρικό κομμάτι, το "Cello Stuecke" (“Κομμάτια τσέλου”) και το 2011 ήτανε  υποψήφια “Γυναίκα της χρονιάς” από το περιοδικό “Life & Style”, στην κατηγορία “Διεθνής Ελληνίδα”.
Ο ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΜΟΔΙΝΟΣ, γεννήθηκε στη Βρέμη (Γερμανία). Σπούδασε τραγούδι, πιάνο και διεύθυνση ορχήστρας/ χορωδίας στο Λονδίνο.
Έχει κάνει εμφανίσεις στην Ελλάδα, Αγγλία, Ισπανία, Ιταλία και Γαλλία. Έχει τραγουδήσει πολλούς ρόλους και έχει πρωταγωνιστήσει σε διεθνή θέατρα, όπως την Εθνική Λυρική Σκηνή, και σε πολυάριθμα φεστιβάλ και ανοιχτά θέατρα στην Ελλάδα. 
Ως μαέστρος έχει διευθύνει όπερες,  έχει εμφανιστεί ως συνοδός- πιανίστας αλλά και ως σολίστας σε οργανώσεις. Εκτός όπερας έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο (“Μαίρη Πόππινς”), την Θεατρική Διαδρομή (“Αι δύο ορφαναί”), και έχει υπάρξει και σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής της παγκόσμιας επαναφοράς του έργου Cardenioτου Σαίξπηρ στο King's College London
Το 2011 κέρδισε την υποτροφία του Ιδρύματος Αλέξανδρος Ωνάσσης και την υποτροφία Αθηνά Καρρά για την Ελληνική Eταιρία Wagner, που συμπεριλαμβάνει την συμμετοχή του στον διεθνή διαγωνισμό Richard Wagner στην Karlsruhe της Γερμανίας (2012).
Έχει υπάρξει καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ Casa dei Mezzo στον Μακρύγυαλο Κρήτης. 
Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στο Δημοτικό Ωδείο Νεαπόλεως με τον βαθύφωνο της Λυρικής Σκηνής Αχιλλέα Τσάνταλο, από τον οποίο πήρε το δίπλωμα της Μονωδίας και της Μελοδραματικής με άριστα 10 μετ' επαίνου. Κατέχει επίσης το πτυχίο Αρμονίας με άριστα 10 από τον καθηγητή Δέλιο Θανάση. Το 2007 συμμετείχε ως σολίστ σε συναυλία, και εργάστηκε ως χορωδός αλλά και αναπληρωματικός σολίστ στην παράσταση “AIDA” της όπερας Θεσσαλονίκης. Την περίοδο 2009- 2010 δούλεψε ως καλλιτεχνικό προσωπικό για λογαριασμό του Δημοτικού Ωδείου Νεαπόλεως.
Έχει συμμετάσχει ως σολίστ σε συναυλίες με φιλανθρωπικό σκοπό. Για δυο συνεχόμενες χρονιές (2011, 2012) έλαβε μέρος στην εβδομάδα Νέων Καλλιτεχνών Θεσσαλονίκης με προσωπικά κοντσέρτα.
Ήταν προγραμματισμένο να έρθει και ο Απόστολος Ζωΐδης αλλά μια αδιαθεσία τον εμπόδισε.

Το πρόγραμμα, όπως διαμορφώθηκε, μετά την απουσία του Ζωΐδη, ήταν ως εξής:
G. Bizet: “Habanera” από την όπερα “Κάρμεν” (Κασσάνδρα Δημοπούλου)
G. Donizetti: “Una furtiva lagrima” από την όπερα “Το ελιξίριο του έρωτα” (Σταύρος Γιαννούλης)
G. Verdi: “La donna e mobile” από την όπερα “Ριγκολέτο” (Φίλιππος Μοδινός)
G. Bizet: “ Seguidille” από την όπερα “Κάρμεν” (Κασσάνδρα Δημοπούλου)
G. Puccini: “Non piangere Liu” από την όπερα “Tουραντότ” (Σταύρος Γιαννούλης)
G. Rossini: “Una voce poco fa” από την όπερα “Ο κουρέας της Σεβίλλης” (Κασσάνδρα Δημοπούλου)
A. Lara: “Granada” (Φίλιππος Μοδινός)
F. Cilea: “E' la solita storia” από την όπερα “Αρλεζιάνα” (Σταύρος Γιαννούλης)
Saint-Saens: “Mon coeur s'ouvre a ta voix” από την όπερα “Σαμψών και Δαλιδά”
(Κασσάνδρα Δημοπούλου, Σταύρος Γιαννούλης)
R. Leoncavallo: “Recitar!...Ridi Pagliaccio” από την όπερα “Οι Παλιάτσοι” (Σταύρος Γιαννούλης)
Ε. Di Capua: “ O sole mio” (Φίλιππος Μοδινός)
F. Schubert: Serenade (“Staendchen”) (Κασσάνδρα Δημοπούλου)
Κασσάνδρα Δημοπούλου/ μέτζοσοπράνο, Σταύρος Γιαννούλης/ τενόρος, Φίλιππος Μοδινός/ πιάνο,
τενόρος.
Στο πιάνο συνόδευε ο Φίλιππος Μοδινός, ο οποίος και τραγούδησε, για να καλύψει το κενό του απόντος Ζωΐδη. Όλοι μάγεψαν με το τραγούδι, με τις φωνές και την τέχνη τους. Το κοινό ενθουσιάστηκε, σαγηνεύθηκε και σ’ όλους φάνηκε λίγο, ζητούσαν και άλλο πρόγραμμα.
Στο τέλος η Κασσάνδρα τραγούδησε εκτός προγράμματος τη Σερενάτα του Schubert, που, όπως είπε, την τραγουδούσε ο παππούς της.
Η εκδήλωση έκλεισε μέσα σε πολλά χειροκροτήματα και «συγχαρητήρια» για όλους τους Καλλιτέχνες. Μία εκδήλωση για την οποία θα μιλούν για μέρες στα Σέρβια.
























Μορφωτικός Όμιλος Σερβίων- H εκδήλωση “Όπερα Γκαλά”

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, 1912 – 2012» «Στιγμές -Πρόσωπα -Γεγονότα -Εικόνες.»






Με αφορμή την εκατονταετηρίδα οι Βιβλιοθήκες και τα Γενικά Αρχεία των τεσσάρων νομών της Κοζάνης, Καστοριάς, Γρεβενών και Φλώρινας, αποφάσισαν την από κοινού δημιουργία και λειτουργία κινητής έκθεσης με υλικό των συλλογών τους. 
Παρουσιάζονται και αναδεικνύονται μέσα από λιτά έγγραφα, κώδικες, εφημερίδες, φωτογραφικό υλικό και αναφορές εντύπων, ιστορικά γεγονότα που αφορούν στην προετοιμασία και διεξαγωγή του αγώνα της απελευθέρωσης, καθώς και στη διοικητική οργάνωση της Δυτικής Μακεδονίας την περίοδο της συγκρότησης του Νεοελληνικού Κράτους.
Η επιλογή των τεκμηρίων έγινε από τον κάθε φορέα με βάση την ιστορική και την αποδεικτική τους αξία αναδεικνύοντας τη συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών στα γεγονότα της απελευθέρωσης του τόπου μας από τον οθωμανικό ζυγό.
Το πρωτοποριακό της έκθεσης έγκειται στη συνεργασία και την από κοινού προβολή του υλικού στο ευρύτερο κοινό και ιδιαίτερα στους μαθητές, παρέχοντας τη δυνατότητα να γίνουν κοινωνοί σημαντικών γεγονότων και να συγκροτήσουν μια ολοκληρωμένη άποψη της πρόσφατης ιστορίας του Νέου Ελληνικού Κράτους  με την καθοριστική συμμετοχή της Δυτικής Μακεδονίας.
Η έκθεση λειτουργεί στα Σέρβια με τη συνεργασία του Δήμου Σερβίων-Βελβεντού και του Μορφωτικού Ομίλου Σερβίων στην αίθουσα του Δημαρχείου από την Τρίτη 11 Δεκεμβρίου έως την Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου στις ώρες 9-2 το πρωΐ και 6-8 το απόγευμα.

To Hμερολόγιο του 2013



To Hμερολόγιο του 2013
Εκδόθηκε από τον Μορφωτικό Όμιλο Σερβίων το Ημερολόγιο του 2013. Το Ημερολόγιο είναι επετειακό και είναι αφιερωμένο στα «1912-2012: 100 χρόνια ελεύθερα Σέρβια. Σελίδες Ιστορίας και μνήμης.»  Σε όλους τους μήνες είναι συνοπτικά όλη η ιστορία της πόλης και της περιοχής μας, όσο αφορά τους απελευθερωτικούς αγώνες του 1912, εμπλουτισμένη με τις αντίστοιχες εικόνες και φωτογραφίες.
Το Ημερολόγιο διατίθεται στο Γραφείο του Μ.Ο.Σ. καθημερινά αντί του ποσού των 5 Ευρώ. Παρακαλούμε τα Μέλη και τους Φίλους μας να το τιμήσουν. Μπορούμε να το στείλουμε και εκτός Σερβίων εάν κάποιος θα το ήθελε.

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ



Ο Μορφωτικός Όμιλος Σερβίων σε συνεργασία με την Skull of Yorick Productions και το Δημοτικό Ωδείο Σερβίων παρουσιάζει  την εκδήλωση “Όπερα Γκαλά” αφιερωμένη στην μνήμη του Θεόδωρου Ματάνα.
Κυριακή 16 Δεκεμβρίου και ώρα 17.30 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δημοτικού Ωδείου Σερβίων.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει άριες από γνωστές όπερες του ιταλικού και γαλλικού ρεπερτορίου.
Η εκδήλωση αφιερώνεται από την Κασσάνδρα Δημοπούλου στην μνήμη του αείμνηστου παππού της Θεοδώρου Ματάνα, ο οποίος με πολλή αγάπη της ενέπνευσε αγάπη για το τραγούδι και τον τόπο τους.
Το Όπερα Γκαλά στα Σέρβια καθώς και η παράσταση της όπερας “Οι παλιάτσοι” στο Πνευματικό Κέντρο Βελβεντού στις 27 Δεκεμβρίου, είναι ένα δείγμα των δραστηριοτήτων της εταιρίας Skull of Yorick Productions.
Η εταιρία Skull of Yorick Productions της οποίας ιδρυτικά μέλη είναι η Κασσάνδρα Δημοπούλου και ο Φίλιππος Μοδινός ανακοινώνει ότι το καλοκαίρι του 2013 ξεκινά ένα νέο θεσμό στα Σέρβια, τα “Θεοδώρεια”. Πρόκειται για ένα φεστιβάλ τεχνών με κύριο άξονα το τραγούδι, το οποίο θα περιλαμβάνει εκδηλώσεις όπως: διεθνή σεμινάρια κλασικής μουσικής, παραστάσεις όπερας και συναυλίες κλασικής μουσικής, εκθέσεις, πολυθεάματα, κ.ά. με επίκεντρο τα Σέρβια και τη γύρω περιοχή. Η εταιρία θα συνεργαστεί με τοπικούς φορείς και συλλόγους, ώστε να επιτευχθεί η εδραίωση ενός σοβαρού καλλιτεχνικού θεσμού που θα προσδώσει κύρος, πνευματική και τουριστική ανάπτυξη στην περιοχή.
Καλούμε το Δήμο Σερβίων-Βελβεντού και όλους τους τοπικούς φορείς να συνδράμουν και να στηρίξουν τις εκδηλώσεις μας.
Ευχαριστούμε την Κα Χρυσάνθη Καραγιαννίδου, Πρόεδρο του ΜΟΣ, για την ευγενική της πρόσκληση και υποστήριξη της εκδήλωσης στα Σέρβια.

Από: Κασσάνδρα Δημοπούλου το γένος Ματάνα.


Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ


ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΣΕΡΒΙΩΝ
«ΤΑ ΚΑΣΤΡΑ»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ


Ο Μορφωτικός Όμιλος Σερβίων σε συνεργασία με την Skull of Yorick Productions και το Δημοτικό Ωδείο Σερβίων παρουσιάζει  την εκδήλωση “Όπερα Γκαλά” με άριες από γνωστές όπερες του ιταλικού και γαλλικού ρεπερτορίου. Συμμετέχουν: Κασσάνδρα Δημοπούλου, Φίλιππος Μοδινός, Σταύρος Γιαννούλης και Απόστολος Ζωίδης.
Κυριακή 16 Δεκεμβρίου και ώρα 17.30 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δημοτικού Ωδείου Σερβίων.
Η εκδήλωση αφιερώνεται από την Κασσάνδρα Δημοπούλου στην μνήμη του αείμνηστου παππού της Θεοδώρου Ματάνα.
Παρακαλείστε να τιμήσετε την εκδήλωση.
Με Τιμή
Το Δ.Σ. του Μ. Ο. Σερβίων «Τα Κάστρα»


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

G. Bizet: “Habanera” “ Seguidille” από την όπερα “Κάρμεν” (Κασσάνδρα Δημοπούλου)
G. Donizetti: “Una furtiva lagrima” από την όπερα “Το ελιξίριο του έρωτα” (Απόστολος Ζωίδης)
G. Puccini: “Non piangere Liu” από την όπερα “Tουραντότ” (Σταύρος Γιαννούλης)
G. Rossini: “Una voce poco fa” από την όπερα “Ο κουρέας της Σεβίλλης” (Κασσάνδρα Δημοπούλου)
W.A. Mozart: “Dalla sua pace” από την όπερα “ Δον Ζουάν” (Απόστολος Ζωίδης)
F. Cilea: “E' la solita storia” από την όπερα “Αρλεζιάνα”  (Σταύρος Γιαννούλης)
G. Bizet: “ Seguidille” από την όπερα “Κάρμεν” (Κασσάνδρα Δημοπούλου)
R. Leoncavallo:  “ Serenata” από την όπερα “Ι Pagliacci” (Απόστολος Ζωίδης)
R. Leoncavallo: “Recitar!...Ridi Pagliaccio” από την όπερα “Ι Pagliacci” (Σταύρος Γιαννούλης)                  
Saint-Saens: “Mon coeur s'ouvre a ta voix” από την όπερα “Σαμψών και Δαλιδά”
(Κασσάνδρα Δημοπούλου, Σταύρος Γιαννούλης)

Σερενάτα του Schubert

Κασσάνδρα Δημοπούλου/ μέτζοσοπράνο, Σταύρος Γιαννούλης/ τενόρος, Απόστολος Ζωίδης/ τενόρος, Φίλιππος Μοδινός/ πιάνο.

 Είσοδος δωρεάν


Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

«100 χρόνια ελεύθερα Σέρβια» Εκδήλωση του Μορφωτικού Ομίλου Σερβίων «Τα Κάστρα» στην Αθήνα



Ο Μορφωτικός Όμιλος Σερβίων ¨Τα Κάστρα» συνεχίζοντας τις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης  για τα εκατό χρόνια από την απελευθέρωση των Σερβίων και της Μακεδονίας από τους Τούρκους πραγματοποίησε εκδήλωση στην Αθήνα το Σάββατο 1 Δεκεμβρίου με θέμα «100 χρόνια ελεύθερα Σέρβια» Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε έπειτα από πρόσκληση του Συλλόγου Σερβιωτών Αθηνών, στον Πολυχώρο του Νέου Κόσμου, ευγενικά προσφερθέντα από το Δήμο Αθηναίων. Την εκδήλωση τίμησαν πολλοί Σερβιώτες και Δυτικομακεδόνες των Αθηνών, μεταξύ των οποίων η πρώην Υπουργός κ. Άννα Διαμαντοπούλου, της οποίας η μητέρα κατάγεται από τα Σέρβια, και πολλοί φίλοι Αθηναίοι, μεταξύ των οποίων ο εκπρόσωπος του Συλλόγου Αιγυπτιωτών Ελλήνων, κ. Τζιτζάς Αποστόλης.  Ο Δήμος Σερβίων-Βελβεντού εκπροσωπήθηκε από τον Αντιδήμαρχο κ. Νικόλαο Λαζαριώτη.
Ο πρόεδρος του Συλλόγου Σερβιωτών Αθηνών κ. Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος στον χαιρετισμό του καλωσώρισε τα μέλη του «δραστήριου Μορφωτικού Ομίλου Σερβίων με την ευκαιρία του εορτασμού των εκατό χρόνων από την απελευθέρωση της ιστορικής μας κωμόπολης από τον τουρκικό ζυγό. Πράγματι είπε, η 10η Οκτωβρίου του 1912 σηματοδοτεί την αρχή της απελευθέρωσης ολοκλήρου της Μακεδονίας, της Ηπείρου και της Θράκης, ύστερα από 400 περίπου χρόνια σκλαβιάς. Είναι τιμή για την πόλη μας ότι αυτή πρώτη υποδέχθηκε τον ελευθερωτή ελληνικό στρατό μετά τη νικηφόρο μάχη στα Στενά του Σαρανταπόρου, ως πρώτη ελεύθερη πλέον ελληνική πόλη. Έκτοτε αρχίζει να αναπτύσσεται σταδιακά σ’ όλους τους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Σήμερα εμείς οι ξενιτεμένοι Σερβιώτες της Αθήνας που δε λησμονήσαμε ποτέ τον τόπο μας και μαθαίνουμε τα νέα του με ιδιαίτερη χαρά, υποδεχόμαστε τον Μορφωτικό Όμιλό σας «Τα Κάστρα» και σας συγχαίρουμε για όλες τις κοινωνικές και τις πολιτιστικές σας δραστηριότητες. Ιδιαίτερα συγχαίρουμε την άξια πρόεδρό σας, κυρία Χρυσάνθη Καραγιαννίδου που χάρη στις άοκνες προσπάθειές της συνετέλεσε στην προβολή του τόπου μας.  ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ».

Η Πρόεδρος του Μ.Ο.Σερβίων κ. Χρυσάνθη Καραγιαννίδου στον χαιρετισμό της αφού ευχαρίστησε για την πρόσκληση και όλη τη στήριξη της διοργάνωσης, τόνισε: «Προερχόμαστε από τα Σέρβια, από μία πόλη μαρτυρική, η οποία υπέστη        ολοκαυτώματα με κορυφαίο αυτό του 1943 που από τα 1100 περίπου σπίτια έμειναν όρθια μόνο 7 και οι νεκροί άγγιξαν τις 2 εκατοντάδες. Μόλις προ δύο μηνών αναγνωρίστηκαν και επισήμως από την Ελληνική Πολιτεία ως μαρτυρική πόλη και δημοσιεύθηκε το σχετικό διάταγμα στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Παρόμοιο ολοκαύτωμα μικρότερης έκτασης σε άψυχο υλικό, όχι όμως και σε έμψυχο, έπαθε η πόλη μας και στους αγώνες του 1912. Aυτούς τους αγώνες και αυτές τις θυσίες θέλουμε να θυμηθούμε και να τιμήσουμε εμείς σήμερα. Λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι σε θάνατο.»  Τόνισε δε ότι οι νικηφόροι αγώνες στο Σαραντάπορο και στις Πόρτες άνοιξαν το δρόμο για την απελευθέρωση της Μακεδονίας.

Στην εκδήλωση αναγνώσθηκαν χαιρετισμοί του Περιφερειάρχη Δυτικής Μακεδονίας κ. Γιώργου Δακή, ο οποίος εξέφρασε την ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση απευθυνόμενος στους Δυτικομακεδόνες των Αθηνών. Τόνισε ότι «Η απελευθέρωση του 1912 δεν είναι απλά ένα ιστορικό γεγονός. Είναι μία από τις κορυφαίες στιγμές της πορείας του Έθνους μας που απέδειξε ότι ο λαός μας ξέρει να αγωνίζεται και να μεγαλουργεί έχοντας ως συμμάχους την αιώνια ελληνική πίστη στην αξία του ανθρώπου, το γνωστό ελληνικό Ανθρωπισμό, την πίστη στο έθνος και την ιδέα της εθνικής συνείδησης.  Και συνέχισε ότι «Η ταραγμένη και φορτισμένη από τις κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις εποχή μας, επιβάλλει τη δημιουργία μίας ώριμης ελληνικής συνείδησης και μίας νέας αντίληψης ζωής και να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις με πνεύμα ενότητας, ομοψυχίας και σύμπνοιας.» Τέλος διαβεβαίωσε οτι «Η Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας θα στέκεται πάντα αρωγός στις προσπάθειες του Μορφωτικού Ομίλου Σερβίων «Τα Κάστρα» για τη διατήρηση και συνέχιση των παραδόσεων του Δυτικομακεδονικού πολιτισμού. Από πλευράς μου και εκ μέρους όλων των συμπατριωτών της Δυτικής  Μακεδονίας συγχαίρω το Μορφωτικό Όμιλο Σερβίων «Τα Κάστρα» για τον εορτασμό των 100 χρόνων από την απελευθέρωση των Σερβίων.»                                                                                                
Ο Δήμαρχος Σερβίων-Βελβεντού κ. Βασίλειος Κωνσταντόπουλος, αναφέρθηκε στη μακραίωνη ιστορία της πόλης των Σερβίων. «Η μάχη του Σαρανταπόρου, των Λαζαράδων, η μάχη στις Πόρτες και η απελευθέρωση της πόλης των Σερβίων είναι ξεχωριστές στιγμές σε αυτή την μακραίωνη διαδρομή… για τη νεώτερη ιστορία της Ελλάδος.» Τόνισε στη συνέχεια ότι είναι ιδιαίτερη τιμή για τον ίδιο να είναι Δήμαρχος στο Δήμο Σερβίων-Βελβεντού. «Το βαρύ φορτίο και η πρόκληση μεγάλη». Αναφέρθηκε τέλος στις στοχευμένες δράσεις που πραγματοποιεί ή που έχει δρομολογήσει η Δημοτική Αρχή για την ανάδειξη των Σερβίων. Τέλος κάλεσε όλους τους συμπατριώτες να επισκεφτούν τα Σέρβια όσο πιο ταχτικά μπορούν. «Το μήνυμα που στέλνει η μάχη στις Πόρτες 100 χρόνια πριν, είναι αυτό που πρέπει να κρατήσουμε αυτή τη δύσκολη εποχή που διανύουμε. Ένα μήνυμα ενότητας και διαρκούς προσπάθειας.»
Η εκδήλωση περιελάμβανε προβολή με εικόνες από το πλούσιο και όμορφο φυσικό περιβάλλον του τόπου, τη μάχη του Σαρανταπόρου και της Πόρτας και την είσοδο των ελευθερωτών στα Σέρβια, και ένα μικρό video από το Λαογραφικό Μουσείο του Μορφωτικού Ομίλου Σερβίων. Η χορωδία του Ομίλου παρουσίασε παραδοσιακά τραγούδια και το εφηβικό χορευτικό τμήμα του παρουσίασε Μακεδονικούς χορούς.
Το κύριο μέρος της εκδήλωσης περιελάμβανε Ομιλία από την Πρόεδρο του Μορφωτικού Ομίλου, Φιλόλογο κ. Χρυσάνθη Καραγιαννίδου, με θέμα . Η μάχη του Σαρανταπόρου  και της Πόρτας και η σημασία της στην περαιτέρω εξέλιξη του αγώνα. Η ημέρα της απελευθέρωσης στα Σέρβια. Τονίστηκε η σημασία της μάχης του Σαρανταπόρου και της Πόρτας και φάνηκε η σπουδαιότητά της στην απελευθέρωση της Μακεδονίας. Οι Σερβιώτες «χάρηκαν» ακούγοντας πτυχές της ιστορίας τους που τους ήταν άγνωστες –όπως ομολόγησαν στο τέλος- και ένιωσαν για άλλη μια φορά πόσο η πόλη τους θυσιάστηκε και πάλι στους εθνικούς αγώνες. Στα Σέρβια οι Τούρκοι εκδικήθηκαν την ήττα τους με τους 117 Εθνομάρτυρες που τους σκότωσαν με τον πλέον φρικτό τρόπο και τα Σέρβια –η τουρκική συνοικία- παραδόθηκαν στις φλόγες στη συνέχεια από Έλληνες για να εκδικηθούν το θάνατο των αδικοχαμένων Εθνομαρτύρων…
Η εκδήλωση εκτός από την ιστορική σημασία της είχε και άλλη. Συναντήθηκαν Σερβιώτες που είχαν χρόνια να βρεθούν και κάποιοι που είχαν χωρίσει μετά τα μαθητικά τους χρόνια και τώρα βρέθηκαν με άσπρα μαλλιά. Ήταν ένα «αντάμωμα» που έδωσε σε όλους χαρά και προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση. –Μέχρι από την Κάρυστο ήλθε μια συμπατριώτισσά μας, η Λούλα Αληχανίδου, και μας συγκίνησε όλους με την αγάπη και τη λαχτάρα της για την πατρίδα. Προβληματισμοί και σκέψεις για το μέλλον έπεσαν πολλά στο τραπέζι.
Μετά την εκδήλωση ακολούθησε μικρή διασκέδαση σε ταβέρνα της Πλάκας, όπως είχαν προγραμματισθεί από πριν. Το ευχάριστο ότι εκτός από τους «εκδρομείς» ήρθαν και πολλοί Σερβιώτες των Αθηνών και εκεί μπορέσαμε πιο χαλαρά να συζητήσουμε και να ανταλλάξουμε σκέψεις για διάφορα θέματα που αφορούν τον τόπο μας. Ήταν κάτι πολύ ευχάριστο και πολύ γόνιμο.
Την άλλη μέρα στο λίγο χρόνο που είχαμε επισκεφτήκαμε το Μουσείο της Ακρόπολης και θαυμάσαμε τα επιτεύγματα του ελληνικού πνεύματος και του ελληνικού πολιτισμού και στη συνέχεια περπατήσαμε και ξεναγηθήκαμε στο βράχο της Ακρόπολης. Η ημέρα ήταν υπέροχη και διευκόλυνε πολύ όλες τις δραστηριότητές μας.
Η επίσκεψή μας στην Αθήνα έκλεισε με ένα ζεστό καφέ, προσφορά του δικού μας π. Χριστοφόρου Αγγελόπουλου, που μας περίμενε υπομονετικά για να μας περιποιηθεί.

 Αυτοί είναι οι Σερβιώτες: ΑΡΧΟΝΤΕΣ

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

100 χρόνια Ελεύθερα Σέρβια Καλλιτεχνική Εκδήλωση του Μορφωτικού Ομίλου Σερβίων «Τα Κάστρα»




 Σάββατο 24 Νοεμβρίου το απόγευμα πραγματοποιήθηκε καλλιτεχνική εκδήλωση τιμής και μνήμης στα Σέρβια από τον Μορφωτικό Όμιλο. Η εκδήλωση περιελάμβανε αφήγηση που αφορούσε την 10η Οκτωβρίου 1912, ημέρα της απελευθέρωσης των Σερβίων, με τη συνοδεία μουσικής με βιολοντσέλο και φλάουτο με τις Δώρα και Χριστίνα Τανή. Τα κείμενα αφηγήθηκαν οι φιλόλογοι Χρυσάνθη Καραγιαννίδου και Νάνσυ Κουρελή.
Στον πρόλογό της η Πρόεδρος του Μ.Ο.Σ. Χρυσάνθη Καραγιαννίδου τόνισε:
«Το 1912 υμνήθηκε από ιστορικούς και λογοτέχνες που κατέγραψαν τα γεγονότα και τα άφησαν ανεξίτηλα στη μνήμη των μεταγενεστέρων. Προσωπικές μαρτυρίες και αφηγήσεις αυτοπτών ζωντανεύουν τις ώρες και τις στιγμές της μεγάλης εποποιΐας. Είναι δε τόσα πολλά τα μνημεία του λόγου, που, όσα και να παρουσιαστούν, καλύπτουν πάντα ένα μικρό μέρος του όλου.
Θέλοντας λοιπόν να ζωντανέψουμε άλλη μια φορά τη μνήμη αυτής της περιόδου και να τιμήσουμε με τον προσήκοντα σεβασμό τα πρόσωπα και τα γεγονότα παρουσιάζουμε αποσπάσματα από τo βιβλίo του Σπύρου Μελά «Οι πόλεμοι 1912-1913» και το ιστορικό μυθιστόρημα του Φώτη Σαραντόπουλου, «Εμπρός δια της λόγχης, Η μεγάλη εξόρμηση 1912-1913»

 Ο Σπύρος Μελάς τα έζησε ο ίδιος καθόσον ήταν ένας από τους αξιωματικούς της 4ης Μεραρχίας που ενήργησε την κυκλωτική κίνηση στις Πόρτες και έδωσε τη νίκη στον ελληνικό στρατό και ο Φώτης Σαραντόπουλος είναι σύγχρονός μας, Χημικός και επιχειρηματίας, λάτρης της ιστορίας και της Ελλάδος, ο οποίος με πολλή αγάπη και θέρμη μελετά και καταγράφει τα γεγονότα της ιστορίας μας. Τα αποσπάσματα από το βιβλίο του δευτέρου είναι από την αφήγηση του (φανταστικού) προσώπου, του Αριστείδη.»
Ευχαρίστησε τις συμμετέχουσες κυρίες και η παρουσίαση άρχισε με μουσική.  Τα κομμάτια τα οποία ακούστηκαν στην εκδήλωση ήταν: από τον Μεγάλο Ερωτικό του Μ. Χατζιδάκη "Με την πρώτη σταγόνα της βροχής", "Σ'αγαπώ", "Κέλομαι σε γογγύλα". Από Χατζιδάκι επίσης τα: "Γιασεμί", "Ελένη", "Πάει, έφυγε το τρένο", "Αθανασία", "Τσάμικος". Από Μ. Θεοδωράκη η "Όμορφη πόλη" και κομμάτια του Tomaso Albinoni (συνθέτης 17ου-18ου αιώνα).
Η αφήγηση άρχισε από το ξημέρωμα της Τετάρτης, 10 Οκτωβρίου με την 4η Μεραρχία που είχε φτάσει στο Πολύρραχο. (Παραθέτουμε αυτούσια αποσπάσματα)
Tετάρτη 10 του Οκτώβρη 1912 – 4η Μεραρχία
«Στο ερημοκκλησάκι, που είχ’ εγκατασταθεί το στρατηγείο της 4ης Μεραρχίας γαλήνη απόλυτη βασίλευε λιγάκι πριν φέξει η ιστορική αυτή μέρα, η 10η Οκτωβρίου. Γλυκός ύπνος τους είχε κερδίσει σχεδόν όλους, από το Μέραρχο, που την καρδιά του πλάκωνε το βάρος της ευθύνης, ως το στρατιώτη, που η ψυχή του πέταγε γοργή προς κάποιο γραφικό χωριό της Ελλάδας, όπου την καλούσε μια ζεστή μητρική καρδιά ή τρυφερό ειδύλλιο. Όσοι αγρυπνούσαν ήτανε πολύ λίγοι, τα ξύλα της φωτιάς είχανε καεί και η λίγη ανθρακιά είχε ταφεί κάτω από παχύ στρώμα στάχτης.
Είχε κι η φύση παραδοθεί πια στη γλυκιά νάρκη των θαμπών ωρών, των προ της αυγής. …
Ο στρατηγός και μαζί του οι αξιωματικοί του επιτελείου βρέθηκαν στη στιγμή ορθοί. Τάνυσαν τα χέρια τους, χτύπησαν τα πόδια τους να ξεμουδιάσουν, βγήκαν έξω….
Κάτω από τα πόδια μας, στη μικρή κοιλάδα, βλέπαμε αμυδρά ιχνογραφημένο το Ράχοβο με τα σπιτάκια του και τα χαριτωμένα περιβολάκια του.»
Καθώς ξημέρωσε η 10η του Οκτώβρη και στα στενά επικρατούσε ησυχία, οι συνάδελφοι των Μεραρχιών του κέντρου δεν καταλάβαιναν τι είχε συμβεί. Μέσα στην εξάντληση και στην κοσμοχαλασιά της πρώτης μέρας, δεν κατάλαβαν ότι η μάχη είχε κριθεί στον δικό μας τομέα….
 Ό,τι δεν κατάφερε η μετωπική επίθεση τριών Μεραρχιών, να κλονίσουν την εχθρική άμυνα, το κατάφερε ένας ελιγμός, η κυκλωτική κίνηση της 4ης Μεραρχίας…»
Μεγάλη η ζημιά των Τούρκων  από …το στομάχι του Λύρη …
«Το…στομάχι του Λύρη… Το πεινασμένο κι ανυπόμονο στομάχι του στρατιώτη Λϋρη του ένατου λόχου, του όγδοου Συντάγματος! Αυτό το στομάχι είναι σε μεγάλο μέρος η αιτία της καταστροφής των Τούρκων στα Στενά της Πόρτας. Ο Λύρης ήταν κινητός διπλοσκοπός στις προφυλακές, Όταν το έδαφος είναι ανώμαλο κι οι ακίνητοι διπλοσκοποί δεν είναι πολύ εύκολο να βλέπουν ο ένας τον άλλο και να επικοινωνούν, μπαίνουν ανάμεσα στους δύο κι ένας τρίτος, ο κινητός διπλοσκοπός, που χρέος του είναι να συνδέει τους δύο ακίνητους, πηγαίνοντας κάθε τόσο από τον ένα στον άλλο.
Το στομάχι όμως του Λύρη, άδειο από το πρωΐ, μπορεί μάλιστα κι από την περασμένη μέρα, δεν τον άφηνε τον άνθρωπο να εκτελέσει ευσυνείδητα το χρέος του. Ονειρευότανε φούρνους με καρβέλια, όταν άκουσε νάρχονται από τα Στενά ήχοι από κάρα, πατήματα ζώων, φωνές ημιονηγών, τέλος όλη τη χαρακτηριστική φασαρία φάλαγγας μεταγωγικών που πορεύεται. Στομάχι πεινασμένο δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος. Κι έπειτα ο Λύρης δεν ήξερε ποια ήταν η «τακτική κατάσταση».αυτή τη νύχτα. Και στην αφέλειά του φαντάστηκε ότι τα μεταγωγικά που περνούσαν κάτω στα Στενά, θα ήταν χωρίς άλλο κάποιας Ελληνικής Μεραρχίας. Γιατί λοιπόν δε θα πεταγότανε μια στιγμή, δε θα κατέβαινε ως εκεί να ζητήσει μια κουραμάνα και να ξαναγυρίσει αμέσως στη θέση του;  Η απόσταση ως το δρόμο κάτω των Στενών δεν ήταν μεγάλη. Διακόσια ως τρακόσια μέτρα…
Έβαλε στη στιγμή το σχέδιό του σε πράξη. Γκρεμίστηκε από τους ψηλούς βράχους που στεκότανε προς το δρόμο. Και θάχε ζυγώσει ως εικοσιπέντε μέτρα τη φάλαγγα των μεταγωγικών, όταν άκουσε τους ημιονηγούς να μιλάνε τούρκικα. Κάθε άλλος δε θάθελε να είναι ούτε ψύλλος στον κόρφο του εκείνη τη στιγμή. Αυτός όμως  δεν έχασε την ψυχραιμία του. Άρχισε ήσυχα να υποχωρεί, φροντίζοντας μονάχα να κάνει όσο μπορούσε λιγότερο θόρυβο και, φθάνοντας σώος και αβλαβής στη θέση του, έδωσε στο λόχο του την πολύτιμη πληροφορία, ότι στα Στενά νυχτοπορούσαν Τούρκοι.
Προσθήκη λεζάντας
Η φήμη δεν πρόλαβε ν’ απλωθεί στα φυλάκια και το πυρ άνοιξε αυτόματα ως τη στιγμή που τα τούρκικα μάουζερ, που στην αρχή απαντούσαν, σώπασαν ολότελα. Το στομάχι του Λύρη θριάμβευσε. Η σύγχυση πούφεραν τα ελληνικά πυρά στην εχθρική φάλαγγα ήταν απερίγραπτη. Η κεφαλή σταμάτησε για να φυλαχτεί και οι άλλοι, σαστισμένοι, ρίχτηκαν προς τα πίσω σε μεγάλη αταξία ενώ πολλοί άφησαν τα ζώα τους για να φύγουν και να γλυτώσουν».…
Με το ξημέρωμα της 10ης Οκτωβρίου ελληνικά τμήματα συναντιόνταν στο Πολύραχο. …
«Ο εχθρός κινείται εις το βάθος των Στενών, εις τάξιν πορείας …
….Τρεις χιλιάδες άνδρες (Τούρκοι), διοικούμενοι από ένα γενναίο Αξιωματικό, τον Λοχαγό Σαμή από τα Γιάννινα, που ανήκε στο Επιτελείο του Ταχσίν, κάλυπταν την Τουρκική υποχώρηση προς τα Σέρβια. Είχαν οχυρωθεί στις βάσεις του υψώματος 886, που λέγεται και «Μπουρσάνα», αντίκρυ στην έξοδο των Στενών, και στα ερείπια ενός παλιού Μεσαιωνικού οχυρού, πάνω στον δρόμο για τα Σέρβια.
«Αν δεν αντισταθούμε εδώ, αν δεν πέσουμε ως τον τελευταίο, οι συνάδελφοί μας του Σαρανταπόρου θα αιχμαλωτιστούν. Όποιος λυπάται τη ζωή του να μου το πει αμέσως, να τον στείλω στα Σέρβια» είπε στους άντρες του ο Σαμή.
«Αν είναι να σκοτωθούμε για τ’ αδέρφια μας, ας σκοτωθούμε!»
Τέτοιους γενναίους και αποφασισμένους έπρεπε να καταβάλλει τώρα η 4η Μεραρχία. ……………
«Από το βάθος φάνηκαν οι εχθρικές Πυροβολαρχίες, έξι ολόκληρες Πυροβολαρχίες, είκοσι τέσσερα ιππήλατα πυροβόλα σε «τάξη πορείας», σε «φάλαγγα κατ’ όχημα». … (ο Βερέτας τους διέλυσε) Και μόνο δύο τούρκικα Πυροβόλα κατάφεραν να ξεφύγουν, από τα είκοσι τέσσερα. Είκοσι δύο σύγχρονα πυροβόλα «Krupp», μαζί με τα κλείστρα τους, εγκαταλείφθηκαν. Όρμησαν «δια της λόγχης» αλαλάζοντας οι φαντάροι του Λυμπερόπουλου, σκότωσαν τους πυροβολητές που αντιστέκονταν και έπιασαν εκατόν πενήντα αιχμαλώτους!
Ο αμαξιτός δρόμος, από το χάνι Καστανιάς μέχρι και τέσσερα χιλιόμετρα από την έξοδο της στενωπού γέμισε από σκόρπια πυροβόλα με άσπρα μισοφέγγαρα, άλλα παρατημένα στη μέση του δρόμου και άλλα ριγμένα δεξιά και αριστερά στα αυλάκια. Και όχι μόνο πυροβόλα, αλλά και κάθε είδους τροχήλατα και άλλα υλικά: βλητοφόρα, σκευοφόρα, κάρα δίτροχα, με κομμένους και απλωμένους στη γη σαν φίδια ιμάντες, πεταμένους γυλιούς, σακκίδια, φυσιγγιοθήκες, μανδύες, στολές, κουβέρτες και κάθε τι άλλο που βάραινε τους Τούρκους στο τρέξιμο»… …
(σε άλλο σημείο) οι Τούρκοι προσποιήθηκαν ότι παραδίνονται αλλά μόλις πλησίασαν οι Έλληνες, ξαναπήραν τα όπλα και πυροβόλησαν. Στην ορμή του τραυματίστηκε ο Λοχαγός Μουντζουρίδης. Πιο δίπλα σκοτώθηκε ο Υπολοχαγός Λογοθέτης και τραυματίστηκε ο Υπολοχαγός Καρκατζής.
Κατά τις 11 φάνηκε να πλησιάζει από το δρόμο Προσηλίου - Λαζαράδων, εχθρική δύναμη, ίσως και άνω του Τάγματος. Ήταν ένα τμήμα που ερχόταν από τη Δεσκάτη, σε πυκνούς σχηματισμούς και αλαλάζοντας, έχοντας επί κεφαλής έναν Δερβίση που ανέμιζε μια πράσινη σημαία με χρυσοκεντημένα πάνω της ρητά από το Κοράνι». …
Και αυτοί κατατροπώθηκαν. «Πιάσαμε αιχμαλώτους, κυριεύσαμε πολυβόλα, δυο άλογα Αξιωματικών και το κυριότερο, την κατατρυπημένη εχθρική σημαία με τα χρυσοκέντητα λόγια, που πήρε από τα χέρια του Δερβίση ο Επιλοχίας του 4ου Λόχου Μωκέας.»
Την ίδια τύχη είχε και ένα Τάγμα της Οχρίδας, … «και δεν θα κρύψω ότι όσο πιο λυσσασμένα τους χτυπούσαμε και τους σκοτώναμε, άλλο τόσο μας προκαλούσε συγκίνηση ο ηρωισμός τους, καθώς έπεφταν ο ένας μετά τον άλλο, δίνοντας χρόνο στους δικούς τους να υποχωρήσουν από τα Στενά. Στο τέλος, μόνο ο Διοικητής τους ο Σαμή κατάφερε να σωθεί, μαζί με λίγους στρατιώτες του, από ολόκληρο το Τάγμα.»
«Κατά τις δύο το μεσημέρι τέλειωσε κι αυτή η μάχη και ο δρόμος για τα Σέρβια ήταν ανοιχτός. Κόκκινος από αίματα, στρωμένος με πτώματα αλλά και με μανδύες, κουβέρτες, αντίσκηνα και ό,τι άλλο πετούσαν οι Τούρκοι φεύγοντας … Ακόμη και το Χειρουργείο τους παράτησαν, γεμάτο τραυματίες …
Και εμείς, σαν να μην είχαμε άλλο στο μυαλό μας, θυμηθήκαμε την πείνα μας και τρέχαμε ξοπίσω τους, να φτάσουμε μιαν ώρα αρχύτερα στα Σέρβια, με την ελπίδα ότι εκεί θα φάμε και θα ξαποστάσουμε επί τέλους. Στο δημόσιο δρόμο για την πόλη η κίνηση ήταν μεγάλη. Στρατιωτικά κάρα, αραμπάδες και αυτοκίνητα πηγαινοέρχονταν, ενώ δεξιά και αριστερά κείτονταν πτώματα από τις προηγηθείσες μάχες.
Την ώρα που ο Μέραρχος με το Επιτελείο του παίρνανε κι αυτοί το δρόμο για τα Σέρβια, ακούστηκαν πυκνοί πυροβολισμοί. Μια ομάδα Τούρκων είχε κρυφτεί σε ένα βαθούλωμα και βλέποντάς τους άρχισαν να πυροβολούν. Μοιραίο λάθος, γιατί εκεί κοντά ήταν τα πολυβόλα του 8ου Συντάγματος που τους θέρισαν … Έτσι τελείωσε η μάχη της Πόρτας, ο δραματικός επίλογος της μάχης του Σαρανταπόρου … Στο δρόμο οι εχθροί με τους μαντύες, τις κουβέρτες, τις σκηνές και γενικά με τα πράγματά τους που τα πετούσαν για να γίνουν ελαφρότεροι, είχανε στρώσει πρωτότυπο χαλί στους νικητές.
Κάποιοι θα πουν, γιατί δεν συνεχίσαμε την καταδίωξη παραπέρα. Η απάντηση είναι ότι ήταν ανθρωπίνως αδύνατο. Αλλά αυτό θα το καταλάβει μόνο όποιος για δύο μερόνυχτα καβάλησε τόσες ράχες και πέρασε τόσα ρέματα, νηστικός και υπό βροχή, με τον θάνατο να παραμονεύει, ορμώντας απέναντι σε πολυβόλα που θέριζαν, αντικρίζοντας τόσο αίμα … Έρχεται η στιγμή που κι ο νικητής ακόμη σταματάει να πολεμάει, όχι για να γευτεί τους καρπούς της νίκης, αλλά γιατί είναι άνθρωπος, με σώμα εξαντλημένο, με πληγές αλλά και με ψείρες, και κυρίως με ένα μυαλό που δεν χωράει άλλο αίμα και πονεμένα βογγητά …
Υπήρχαν όμως και οι εξαιρέσεις. Υπήρχε και ο Ίλαρχος Π. Μάνος, που πάντα πήγαινε μπροστά. Κατέλαβε την γέφυρα του Αλιάκμονα πριν την καταστρέψουν οι Τούρκοι και, στις δύο μετά το μεσημέρι, ενώ εμείς προχωρούσαμε με βήμα γοργό για τα Σέρβια, --αλήθεια πού βρήκαμε τόσο κουράγιο:, αλλά είπαμε … η πείνα--, αυτός είχε ήδη μπει στην πόλη και είχε φτάσει στη μικρή πλατεία της….»
Εδώ συγκρούστηκε με τους Τούρκους (χωρίς να το περιμένει).
«Απελπισμένοι οι Τούρκοι άρχισαν να σηκώνουν τα χέρια. Πιάστηκαν πάνω από επτακόσιοι αιχμάλωτοι, ανάμεσά τους ένας Συνταγματάρχης και δεκαεννέα Αξιωματικοί.
 Αυτή ήταν η τελευταία μάχη της ημέρας. Με τη νίκη στο Σαραντάπορο άνοιξε ολοκληρωτικά ο δρόμος για τη Μακεδονία. …
….Στο δημόσιο δρόμο Ελασσόνας-Σερβίων, όπου μπήκαμε σε λιγάκι, η κίνηση ήτανε μεγάλη. Όλα τα μεταγωγικά της Στρατιάς και των εφοδιοπομπών, κλινάμαξες, τροφάμαξες, σκευοφόρες, κιβωτάμαξες, κάρα, σούστες, αραμπάδες, αυτοκίνητα, τέλος κάθε είδους οχήματα, πήγαιναν κι έρχονταν και διασταυρώνονταν ολοένα φορτωμένα νομή για τα ζώα, τρόφιμα, πυρομαχικά. Οι οδηγοί τους με τη χαρά της νίκης στη μορφή, σφύριζαν ή τραγουδούσαν εύθυμους σκοπούς, χωρίς να δίνουν πια καμιά προσοχή στα πτώματα, δεξιά κι αριστερά του δρόμου, που οι αγγαρείες δεν είχανε προλάβει να θάψουν ακόμα.
Αφήσαμε πίσω μας την Τρίτη Μεραρχία καταυλισμένη δεξιά των Καλδάδων και το μεγάλο καταυλισμό της Στρατιάς, που απλωνότανε σ’ έκταση πέντε και πλέον χιλιομέτρων κι από τα δύο μέρη του δρόμου, ολάκερο λαό ντυμένον χακί, θάλασσα ντουφεκιών, αλόγων, πυροβόλων, μυρμηγκιά που ανάδινε ασώπαστη βουή και κλαγγή… Και τέλος μπήκαμε στα Σέρβια. Η πολιτεία είναι χτισμένη στα ριζοβούνια τ’ απότομα και βραχώδη του Τιταρίου, τα σπιτάκια της τριγυρισμένα με πρασινάδες σα να κρέμονταν αμφιθεατρικά και το λυγερό ανάστημα των μιναρέδων γραφότανε κάτασπρο στο γαλάζιο της μέρας.
Τα Σέρβια, η πρώτη Μακεδονική πόλη που ελευθερώθηκε, ξανάγιναν Ελληνικά μετά από πέντε και πλέον αιώνες σκλαβιάς. Χαρούμενα πρόσωπα αλλά και σκηνές μεγάλης σκληρότητας αντιμετωπίσαμε στα Σέρβια. Κάποιοι ντόπιοι Έλληνες όρμησαν στην Τούρκικη συνοικία και έβαλαν φωτιά σε κάμποσα σπίτια. Αυτοί που το έκαναν, λέγεται ότι ήταν συγγενείς των ομήρων από τους Μεταξάδες που έσφαξαν οι Τούρκοι τη νύχτα και τώρα ζητούσαν εκδίκηση». …(είναι γνωστά πλέον τα σχετικά με τους 117 Εθνομάρτυρες…)
 Βράζανε τα αίματα, όλοι θέλανε εκδίκηση, κοντά στα ξερά κάηκαν και τα χλωρά …
Τη βία της εκδίκησης ακολούθησε το πλιάτσικο και κινδύνεψαν ακόμη και μαγαζιά Ελλήνων, αλλά ευτυχώς, οι περισσότεροι είχαν προνοήσει να χαράξουν μεγάλους σταυρούς με κιμωλία απ’ έξω, και μεγάλες επιγραφές
 «Ελληνικόν», «Ελλάς», «Ζήτω ο Βασιλεύς Γεώργιος» …
Παρατηρούσε κανένας στους δρόμους της τούρκικης συνοικίας διάφορα φανερώματα ενός ειδικού φρενιάσματος, που μπορώ να ονομάσω «ίλιγγο της αρπαγής». Έβλεπες ένα χωριάτη πούτρεχε τσαλακώνοντας στα δάχτυλά του βαρύτιμο χρυσοκέντητο τραπεζομάντηλο, εργόχειρο λεπτεπίλεπτο, που «Κύριος οίδεν» επί πόσα χρόνια είχε απορροφήσει την υπομονή κι είχε δεχθεί τα χάδια τρυφερής χανούμ, τις ατέλειωτες ώρες της μοναξιάς της στο χαρέμι, τον έβλεπες αυτόν τον ίδιο να τρυπώνει ξαφνικά σ’ άλλο σπίτι και να βγαίνει από κει με μια ραπτομηχανή, ένα τηγάνι, μια κατσαρόλα. Να μπαίνει σε λιγάκι αλλού και να ξαναβγαίνει με όσα είχε πριν και με ένα τενεκέ πετρέλαιο, μαζί με δυο ταγάρια γεμάτα δεν ξέρω με τι μικροπράγματα. Να μη μπορεί ύστερα να τα πάρει μαζί του αυτά όλα, να του πέφτει το εργόχειρο στη μέση του δρόμου, να το σηκώνει, να θέλει να το σκουπίσει και να το λερώνει χειρότερα, να το βάζει πάνω στον τενεκέ του πετρελαίου, να πασχίζει από την αρχή να σηκώσει τα λάφυρά του, να του ξαναπέφτουν και όμως να μην παραιτείται, να ξαναμπαίνει σ’ άλλο σπίτι, να βγαίνει καταϊδρωμένος με καινούργιο φορτίο, να ξαναπασχίζει, να βλαστημάει, να βρίζει τα πράγματα, να κοιτάζει λοξά μήπως τον βλέπουν, μήπως έρχονται να του πάρουν τίποτε, να βλέπει καθαρά ότι αδύνατο να σηκώσει περισσότερα και όμως να θέλει να τα πάρει στο χωριό του όλα όσα βλέπει, αν είναι δυνατόν και τα σπίτια…. Άλογα, βουβάλια κι αγελάδες σύρθηκαν από τους σταύλους, καζάνια και σκάφες από τα πλυσταριά, τραπέζια, καθίσματα, ωραία μαγκάλια, χάλκινα, πολίτικα με τρυπητά σκεπάσματα και το στερεότυπο πουλάκι με τ’ ανοιχτά φτερά στην κορυφή, κουρτίνες λινές, δαμασκηνές, τσίτινες, βελουδένιες, χαλιά περσικά, πιστόλες ασημοκαπνισμένες, μαχαίρες και γιαταγάνια με λαβές πλουμισμένες με κοράλλια,…χρυσαφικά, λάμπες, φωνόγραφοι ως και το μοναδικό στα Σέρβια πιάνο, που το είχε η χαϊδεμένη μοναχοκόρη πλούσιου μπέη, το πήρανε κι αυτό σε κάποιο μακρινό χωριό, όπου οι χωριάτες αφού το περιεργάστηκαν μ’ απορία, το χρησιμοποίησαν ίσως για να λιανίσουν επάνω του κάποια ψημένη γίδα…
Οι πλιατσικολόγοι σύρανε το περιεχόμενο των ιδιωτικών βιβλιοθηκών στους δρόμους, όπου ολάκερες μέρες μούσκευαν στη λάσπη κώδικες, μυθιστορήματα, δικογραφίες, λεξικά, χωρίς να γυρίσει κανείς να τα κοιτάξει….
Μετά τα σπίτια ή και τον ίδιο καιρό, οι χωριάτες ρίχτηκαν στα μαγαζιά, στα εμπορικά, στα μπακάλικα, φορτώνοντας τα ζώα σακιά, που στη βία τους να φύγουν, να εξαφανιστούν, τάσπερναν στους δρόμους, όσπρια, ρύζι, καφέδες, ζάχαρες, κρεμμύδια –γιατί τ’ άρπαζαν κι αυτά- κάθε λογής φαγώσιμο…
 Κατάκοποι φτάσαμε στα Δικαστήρια των Σερβίων, που έγιναν Φρουραρχείο, για να παρουσιαστούμε. Η μεγάλη αυλή ήταν στρωμένη από ξεσχισμένα Δικαστικά αρχεία. Μετά, τραβήξαμε ψηλά σε μια όμορφη πλατεία με πλατάνια, όπου βρήκαμε μερικά μαγαζιά ανοιχτά. Μπήκαμε σε ένα να ξεκουραστούμε και να πιούμε έναν καφέ. Τα περισσότερα σπίτια τριγύρω ήταν καμένα. Τα έκαψαν οι δικοί μας, γιατί ήταν Τουρκικά, για να εκδικηθούν τη σφαγή των Χριστιανών. Το μαγαζί ήταν Τούρκικο, μα το είχαν καταλάβει δυο Ελλαδίτες απ’ αυτούς που παρακολουθούν το Στρατό για μικρεμπόριο και πλιάτσικο και κάνουν χρυσές δουλειές.
Δεν θα πω περισσότερα, γιατί δεν μας τιμούν όσα είδα … Θα μείνω στο ότι επί τέλους ξεκουραστήκαμε και φάγαμε, παίρνοντας δυνάμεις για να συνεχίσουμε. Και στο ότι τα Σέρβια ήταν μία πανέμορφη πολιτεία, στριμωγμένη κάτω από απότομα και παράξενα βράχια και χωμάτινα βουνά με βυζαντινά κάστρα και σπιτάκια τριγυρισμένα με πρασινάδες, χτισμένα αμφιθεατρικά, με θέα στον Αλιάκμονα.
Και το βραδάκι, βρήκα λίγη ησυχία να γράψω ένα γράμμα στους δικούς μου, που είχα καιρό να το κάνω. Ακόμη δεν είχα πάρει απάντηση από το προηγούμενο γράμμα μου, αλλά δεν παραπονιόμουν.
  «Σέρβια 10-Χ-1912
Σεβαστέ μου πατέρα, σεβαστή μου μητέρα
Υγείαν έχω, το αυτό επιθυμώ και δι’ υμάς
Επήραμεν το Σαραντάπορο και εφθάσαμε εις τα Σέρβια θριαμβευταί!
Ήτο σκληρός αγών αλλά μην ανησυχείτε. Όπως σας έγραψα και εις την πρώτην επιστολήν μου, ο εχθρός τα παρατάει και φεύγει άμα τη όψει μας. Μπορείτε να είστε υπερήφανοι δι’ εμέ, ο ίδιος ο Συνταγματάρχης μας με συνεχάρη δια τας ανδραγαθίας της Διμοιρίας μου προ των Σερβίων. Κατόρθωμα που επετεύχθη άνευ απωλειών, κάτι δια το οποίον αισθάνομαι υπερήφανος, σκεπτόμενος την τεραστίαν ζημίαν που προξενήσαμεν εις τον εχθρόν.
Δυστυχώς, η μάχη δεν ήτο αναίμακτος δια το Σύνταγμά μας. Θα αναφέρω ιδιαιτέρως τον θάνατον του γενναίου Ταγματάρχου Παπαδήμα, φονευθέντος την νύκτα της ενάτης προ του Ραχώβου, καθώς και ότι εκ του 9ου Συντάγματος διεγράφησαν φονευθέντες ο Δεκανεύς Ιωάννης Κρέστος και οι οπλίται Αλέξανδρος Καραμπάτσος, Νικόλαος Σωτηρόπουλος, Χρήστος Παπασταθόπουλος, Γεώργιος Κοτσόβολος, Βασίλειος Παπαγιανόπουλος, Βασίλειος Μεντής, Χρήστος Κούλης και ο γείτων μας Κωνσταντίνος Παπανικολόπουλος. Παρακαλώ να διαβεβαιώσητε εκ μέρους μου τον πατέραν του, τον αγαπητό κυρ Γιώργο, ότι ο υιός του έπεσεν μαχόμενος ηρωικώς. Και την συμπαθεστάτη κυρα-Γιώργαινα, να της ειπήτε ότι ο Κωνσταντίνος εχάθη ακαριαίως και άνευ πόνου και ότι μέχρι την τελευταίαν στιγμήν ήτο ευχαριστημένος δια τας νίκας μας.
Από τους ηρωικώς πεσόντας της Στρατιάς, θα σταθώ εις τον Ανθυπολοχαγόν Μαυροδήμον, όστις, ως γνήσιος Σπαρτιάτης, μόλις εχάραξεν προ της μάχης, επρόσταξεν να του φέρουν από τα μεταγωγικά την βαλίτσαν του, εξυρίσθη, ελούσθη, εκτενίσθη, εφόρεσεν την καλήν του στολήν, γάντια λευκά, μπότες λουστρινένιες και ούτω στολισθείς ως γαμβρός τη ημέρα του γάμου του, ώρμησεν πρώτος εις την μάχην και την αιωνίαν Δόξαν.
Ας είναι αιωνία η μνήμη όλων.
Θα αναφερθώ και εις τον Πρίγκηπαν Γεώργιον, όστις, ως λέγεται, έλαβεν το βάπτισμα της φωτιάς επί κεφαλής της Διμοιρίας του, ως να ήτο εις απλός Ανθυπολοχαγός …
Θα αναφέρω και τας ηρωικάς και λίαν ευστόχους Πυροβολαρχίας των Βλαχάβα, Λύτσικα, Μπουκλάκου και Παξιμάδη, αίτινες βάλουσαι εκ θέσεων σχεδόν ακαλύπτων, έκαμαν τα εχθρικά Πυροβόλα να σωπάσουν! Ω, δεν φαντάζεσθε πόσαι ιστορίαι δόξης κυκλοφορούν από ώρας εντός του καταυλισμού μας, καθώς αφικνούνται και τα λοιπά Σώματα εις τα Σέρβια.
Ειλικρινώς, αν τας έγραφα όλας, δεν θα ετελείωνεν ποτέ η επιστολή αύτη. Δια τούτο και θέτω τέλος αναγκαστικώς, διαβεβαιώνοντάς Σας ότι εγώ είμαι καλά και δεν θέλω να ανησυχείτε δι’ εμέ. Κάνω το καθήκον μου όπως όλοι.
Δώσατε την αγάπην μου εις τους αδελφούς και τας αδελφάς μου.
Σας ασπάζομαι σεβασμίως
Ο υιός σας
Αριστείδης»
Την επομένη περάσαμε τον Αλιάκμονα, και στρατοπεδεύσαμε για ανάπαυση και ανασυγκρότηση στη διασταύρωση του δρόμου Κοζάνης - Βέροιας.






Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Εκδήλωση του Μ.Ο. Σερβίων για τα 100 χρόνια Με τον καθηγητή Σαράντο Καργάκο





Νέα εκδήλωση πραγματοποίησε ο Μορφωτικός Όμιλος Σερβίων «Τα Κάστρα» την Κυριακή 21 Οκτωβρίου  για τα 100 χρόνια της απελευθέρωσης της πόλης των Σερβίων και της Μακεδονίας από τον τουρκικό ζυγό. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου στα Σέρβια και την παρακαλούθησαν ο Δήμαρχος Σερβίων-Βελβεντού κ. Κωνσταντόπουλος Βασίλειος, ο Αντιπεριφερειάρχης κ. Ιωάννης Σόκουτης, ο Αντιδήμαρχος κ. Γεώργιος Μπάκανος, ο πρώην Δήμαρχος κ. Δημοσθένης Κοκολιός, άλλοι θεσμικοί παράγοντες, Εκπαιδευτικοί, και πλήθος κόσμου σε μια κατάμεστη αίθουσα. Το παρήγορο, ότι ήσαν και πολλοί νέοι.
Προλογίζοντας η Πρόεδρος του Μ.Ο.Σ.  Χρυσάνθη Καραγιαννίδου είπε:
«100 χρόνια συμπληρώθηκαν ήδη φέτος από την απελευθέρωση της πόλης μας από τους Τούρκους. Ο Όμιλός μας συμμετέχει  στον εορτασμό των 100 χρόνων με πολλές εκδηλώσεις. Κάποιες βέβαια που πραγματοποιήθηκαν και άλλες που πρόκειται να πραγματοποιηθούν. Είναι όλες εκδηλώσεις τιμής και μνήμης. Εκδηλώσεις σεβασμού και τιμής στα πρόσωπα και τα γεγονότα, χάρη στα οποία επί ένα αιώνα τώρα απολαμβάνουμε τα αγαθά της ελεύθερης πατρίδος, μετά τους πέντε αιώνες της τουρκικής δουλείας. Είναι εκδηλώσεις που θα μας οδηγήσουν, πρέπει να μας οδηγήσουν, σε αυτογνωσία με τις γενναίες πράξεις μας και τα λάθη μας. Είναι εκδηλώσεις σεβασμού στην Ιστορία. Αλίμονο στο λαό που αγνοεί ή λησμονεί και –το φοβερότερο- αδιαφορεί για την ιστορία του, λέει σύγχρονός μας ιστορικός, ο οποίος μας τιμά σήμερα με την παρουσία του.»
Αναφέρθηκε στο βιογραφικό του  Ιστορικού, φιλολόγου και δοκιμιογράφου, του καθηγητή  Σαράντου Ιωάννη Καργάκου, καταγόμενου από το Γύθειο της Λακωνίας.
Σπούδασε εργαζόμενος από μαθητής Κλασσική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου είχε εισαχθεί τρίτος. Εργάστηκε επί 35 έτη στα μεγαλύτερα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια των Αθηνών και στους μεγαλύτερους φροντιστηριακούς οργανισμούς, στους οποίους πάντα ήταν ιδρυτικό μέλος. Αποσύρθηκε από τη φροντιστηριακή δραστηριότητα το 1983 και έκτοτε αφοσιώθηκε στην άσκηση του συγγραφικού και δημοσιογραφικού έργου.
Συγκρούσθηκε με το στρατιωτικό καθεστώς της Δικτατορίας το1969, παραιτήθηκε από την ιδιωτική εκπαίδευση και δύο φορές το στρατιωτικό καθεστώς έβαλε λουκέτο στον φροντιστηριακό οργανισμό στον οποίο ήταν ιδρυτικό μέλος.
Mετά τό 1991 δίδαξε στή Σχολή Πολέμου του Ελληνικού Ναυτικού, στη Σχολή Εθνικής Αμύνης (ΣΕΘΑ) και στη Διακλαδική Σχολή της Θεσσαλονίκης. Από τα φοιτητικά χρόνια του άρχισε νά αρθρογραφεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Υπήρξε συνεργάτης πολλών  περιοδικών. Υπήρξε αρθρογράφος καί κριτικός πολλών εφημερίδων.
Έχει δημοσιεύσει 84 βιβλία. Δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε κανένα, διότι όλα είναι εξ ίσου σημαντικά.
Τελευταία έχει εκδώσει το βιβλίο «Η Ελλάς κατά τους Βαλκανικούς πολέμους 1912-13», το οποίο και ήταν η αφορμή για τη σημερινή εκδήλωση.
Ο κ. Καργάκος άρχισε την ομιλία του με μία αναφορά στα Σέρβια και διάβασε απόσπασμα από την εφημερίδα Εστία, Σάββατο 13  Οκτωβρίου του 2012 για την είσοδο του βασιλιά Κων/νου στα Σέρβια. Τόνισε την ταχύτητα με την οποία προήλασαν τα ελληνικά στρατεύματα στο Σαραντάπορο και στις Πόρτες και τη σημασία της για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και όλης της Μακεδονίας. Μέσα σε ένα εικοσαήμερο η Ελλάδα της Μελούνας είχε αρχίσει να γίνεται η Ελλάδα της Μακεδονίας και της Ηπείρου.
Αφιέρωσε την ομιλία του στον Κύπριο βουλευτή και Δήμαρχο Λεμεσού τον Χριστόδουλο Σιώζο που ήρθε και πολέμησε εθελοντικά ως στρατιώτης και άφησε τη στερνή του πνοή προ των Ιωαννίνων. Ο Βενιζέλος του είπε «Κάτσε δίπλα μου». Ήταν 40 ετών. Το ανατέλλον πολιτικό αστέρι της Κύπρου. Αυτός είπε όχι και πήγε και πολέμησε. Αλλά όχι μόνο σ’ αυτόν αλλά και στους λοιπούς Κυπρίους, τους Δωδεκανησίους που μόλις τελούσαν υπό νέο τώρα ιταλικό ζυγό, στους Αιγυπτιώτες μας, τους ομογενείς μας από την Αυστραλία, Αμερική και την Ευρώπη. «Μια και είμαστε στα Σέρβια, είπε, ο λόγος αυτός αφιερώνεται και σε μια υπέροχη μορφή των Σερβίων, τον δάσκαλο Κωνσταντίνο Κάρπο ο οποίος σφαγιάστηκε από τους Τούρκους»
Ο κ. Καργάκος τόνισε  ότι έρχεται να δώσει μέσα στις δύσκολες μέρες που ζούμε ένα μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας. Και συνέχισε:
«Κοντά στην Αβάνα υπάρχει το πιο σεβάσμιο μνημείο της Κούβας: μια σειρά από αχνάρια ποδιών πάνω στον πετρωμένο πηλό στις όχθες μιας λίμνης. Τα αχνάρια αυτά είναι γνωστά με την ονομασία «χουέλιας ντε Ακαχουαλίνκος» Χουέλιας είναι τ’ αχνάρια και Ακαχουαλίνκος είναι η λίμνη. Σ’ έναν απρόσεκτο επισκέπτη κάποιος από τους γέροντες ιθαγενείς έκανε μία παρατήρηση σοφή: «Πρόσεχε πού πατάς, γιατί τ’ αχνάρια σου μπορεί να ζήσουν περισσότερο από σένα.»
Δεν νομίζω ότι έχει λεχθεί τίποτε σοφότερο για την ιστορία. Λένε πως η ιστορία είναι μια επιστήμη –και μια τέχνη προσθέτω εγώ-  που μελετά τα ίχνη, τ’ αχνάρια που ζουν περισσότερο από μας. Που μας δείχνουν το από πού προερχόμαστε ώστε να ξέρουμε και το πού πρέπει να πορευόμαστε. Βέβαια στην Κούβα υπάρχει και κάτι άλλο που οι εντόπιοι ονομάζουν «μάτα πόλο», φράση που μπορεί να αποδοθεί με τη λέξη «δεντροφονιάς». Πρόκειται για φυτά τύπου κληματσίδας που ζουν παρασιτικά, που αναρριχώνται ακόμη και στα πανύψηλα «μπάνιον», τα στραγγίζουν, τα στραγγαλίζουν και ζουν αυτά, τα παράσιτα, ενώ τα δέντρα που τα φιλοξένησαν, πεθαίνουν.
Με όλη αυτή την εισαγωγή ήθελα να σας πω ότι κάποιοι παράσιτοι στον τόπο μας εδώ και καιρό προσπαθούν να σβήσουν τα «χουέλιας», δηλαδή τα ίχνη των προγόνων μας, ώστε να μη ισχύει το Κρητικό: «Των μπροστινών πατήματα των πισινών γιοφύρια» και απυξίδωτοι να βαδίζουμε απροσδιόριστα προς ένα μέλλον σκοτεινό. Αυτοί οι «δεντροφονιάδες» με τα σκαλαθύρματά τους, με τον έλεγχο των «μίντια» και με κάθε λογής παρεμβολές σε θέματα παιδείας προσπαθούν να θανατώσουν την βασιλική Δρυν της ιστορίας μας, έτσι που οι νέοι μας ανιστόρητοι να ακολουθούν το «μονοπάτι του τυφλού Ανθρώπου», όπως λένε οι Ινδιάνοι του Μεξικού. Ωστόσο υπάρχουν ακόμη στην Ελλάδα ιστορικοί –«οφθαλμίατροι»- που αγωνίζονται με το λόγο και τη γραφή τους να μη οδηγηθεί ο λαός μας στη «Χώρα των Τυφλών». Να αποτραπεί η πνευματική μας τύφλωση και η ιστορία να παραμένει οδοδείκτης για ασφαλή πορεία προς το μέλλον.»
Στη συνέχεια ο Ομιλητής τόνισε ότι έργο του Ιστορικού δεν είναι να μεταφέρει τα μίση του χθες στο σήμερα, ούτε να ευρύνει τις μαύρες κηλίδες και να αποκρύπτονται έτσι τα λαμπρά γεγονότα.
Οι Βαλκανικοί πόλεμοι, τόνισε, είναι οι πιο ευτυχισμένες μέρες του νεότερου Ελληνισμού, όμως για τους πολλούς «ένας άγνωστος πόλεμος». Το μέγιστο μάθημα που αντλούμε από αυτούς είναι: «Ενωμένοι θαυματουργούμε, διχασμένοι εγκληματούμε. Απόδειξη η μετά από μια δεκαετία Μικρασιατική Καταστροφή». Αν φέτος είπε ο Ομιλητής κυκλοφόρησα ένα βιβλίο «Η Ελλάς κατά τους Βαλκανικούς πολέμους», δεν το έκανα επειδή συμπληρώνονται εκατό χρόνια, αλλά επειδή «θέλω με το βιβλίο μου να ρίξω ένα φως ελπίδας στον απογοητευμένο, απελπισμένο, ταπεινωμένο ελληνικό λαό. Να του πω ό,τι είχε πει ο Γέρος του Μωριά: «Η ώρα η πιο σκοτεινή της νυκτός είναι λίγο πριν ξημερώσει». Ζήσαμε πολύ χειρότερες καταστάσεις στο παρελθόν. Και όχι απλώς ζήσαμε αλλά επιζήσαμε και θαυματουργήσαμε.»
Σε διάστημα 10 μηνών η Ελλάς βγήκε διπλασιασμένη εδαφικά και πληθυσμιακά. Και οικονομικά όχι εξαντλημένη αλλά ισχυροποιημένη. «Αφήνω πια το διεθνές γόητρο…»
Και όλα αυτά ήρθαν μετά τη χρεωκοπία του 1899, μετά την ονειδιστική ήττα του 1897, μετά την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, μετά από μία μακρά περίοδο «άψογης στάσης» που ήταν άψυχη στάση. Αλλά ο Μακεδονικός Αγώνας και το κίνημα στου Γουδή έδωσαν στο ταπεινωμένο Έθνος μια νέα ψυχή, μια νέα πνοή ώστε κάτω από μια άξια πολιτική και στρατιωτική ηγεσία να πραγματοποιηθούν θαύματα. Αν συνεπώς θαύματα γίνονταν στο παρελθόν, γιατί να μη γίνουν και στο παρόν;» Όμως εμείς κρύβουμε από τα παιδιά μας τα κλέη των προγόνων μας.
Στη συνέχεια ο κ. Καργάκος αναφέρθηκε στα γεγονότα και στις επιτυχίες του 1912, Χρειάστηκε μία μεγάλη τεχνική απ΄τη μεριά του Βενιζέλου για να μπορούμε να ενταχθούμε στη συμφωνία Σερβίας-Βουλγαρίας και Μαυροβουνίου. Οι Βούλγαροι μας δέχθηκαν γιατί χρειάζονταν το στόλο μας που είχε ενισχυθεί αρκετά και μάλιστα με την αγορά του θωρηκτού Αβέρωφ είχαμε επιτύχει υπεροχή σημαντική στο Αιγαίο. Πίστευαν επίσης ότι ο ελληνικός στρατός κινείται στα όρια του 1897, ότι το πολύ – πολύ να έφτανε ως την Ελασσόνα και να καθηλώνονταν εκεί.
Ο ελληνικός στρατός χωρίστηκε σε δύο τμήματα άνισα. Ένα κατευθύνθηκε στην Ήπειρο με αντικειμενικό στόχο την κατάληψη των Ιωαννίνων. Η κύρια δύναμη με τον διάδοχο Κωνσταντίνο αποτελούσε το μέτωπο Θεσσαλίας ή καλύτερα Μακεδονίας. Αντικειμενικοί στόχοι το Μοναστήρι και η Θεσσαλονίκη. Το Μοναστήρι το χάσαμε. Είχε προλάβει ο σερβικός στρατός. Η συμφωνία η αρχική ήταν κάθε Κράτος θα πάρει όσα πάρει ο στρατός του.
 Ο Κωνσταντίνος βρίσκεται πλέον στην Κοζάνη. Εδώ αναφέρθηκε στη διαμάχη  Κων/νου και Βενιζέλου. Το θεώρησε φυσικό γεγονός. Η διαφωνία προέκυψε διότι άλλες πληροφορίες είχε ο καθένας. Ειδοποιείται το Υπουργείο των Εξωτερικών ότι μία Μεραρχία Βουλγάρων σπεύδει στη Θεσσαλονίκη. Και έτσι έρχεται η διαταγή προς τον Κων/νο να βαδίσει στη Θεσσαλονίκη. Ταυτόχρονα με την είσοδο του ελληνικού στρατού φθάνει και ένα τμήμα του βουλγαρικού.
Οι Τούρκοι μπροστά στις επιτυχίες όλων των στρατών ζητούν ανακωχή. Οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι ήταν υποχωρητικοί οι Έλληνες όχι, διότι δεν είχαν επιτύχει το στόχο τους. Στο σημείο αυτό ο Ομιλητής αναφέρθηκε στη δολοφονία του βασιλιά Γεωργίου. Ο δολοφόνος Σχινάς ήταν παράφρων, ήταν βαλτός και από ποιον; Από μία εξομολόγηση του Σχινά, κατά πάσα πιθανότητα ήταν όργανο της παλιότερης τρομοκρατικής οργάνωσης που δημιουργήθηκε στο δικό μας χώρο και είναι το κυβερνών κόμμα των Σκοπίων σήμερα.
Υη κατάληψη των Ιωαννίνων θέμα στρατηγικής. 30 000 Τούρκοι αιχμάλωτοι. Το Μπιζάνι έπεσε στους Έλληνες χωρίς μία βολή. Όσοι έδρασαν στο ναυτικό είναι απόγονοι των ναυάρχων του 1821. Η Ελλάδα σε διάστημα ελαχίστων μηνών είχε πλέον αρκετά αυξηθεί. Και μόνο τα νησιά του Αρχιπελάγους και μόνο η Κρήτη που από την πρώτη μέρα του πολέμου ενώθηκε με την Ελλάδα όλα αυτά δείχνουν ότι η Ελλάδα η ασήμαντη πέτυχε πολύ περισσότερα από τα προσδοκώμενα. Και μεταξύ Σέρβων και Ελλήνων υπογράφτηκε συμφωνία. Και για να μη γίνει αντιληπτό από τους Βουλγάρους που είχαν γεμίσει τη Θεσσαλονίκη, η υπογραφή έγινε σε ένα βαγόνι τρένου. Αλλά οι Βούλγαροι δε μας άφησαν,  Επετέθησαν ταυτόχρονα και στους δύο. Ήταν τόση η υπεροψία τους που πίστευαν ότι μπορούν να νικήσουν και τους δύο στρατούς. Οι Βούλγαροι υποχωρώντας κατέστρεψαν δύο πανέμορφες πόλεις, τις Σέρρες και το μαρτυρικό Δοξάτο.
Ο Τούρκος σε εκτιμά όταν σε βλέπει να σέβεσαι και συ τον εαυτό σου. Όταν σε βλέπει να είσαι δουλόφρων, θα σε ταπεινώσει, θα σε ξεφτελίσει. Αν μπορούμε λοιπόν να τους αντιμετωπίσουμε με σθένος τότε κι αυτοί θα μας αντιμετωπίσουν αναλόγως..
10 Αυγούστου 1913 υπογράφεται η συνθήκη του Βουκουρεστίου. Η Ελλάδα έχει διπλασιαστεί Στο Βουκουρέστι θαυματούργησε η διαλεκτική και η ρητορική δεινότητα του Βενιζέλου. Θέλω να τονίσω, είπε ο Ομιλητής, ότι πριν πάει στο Βουκουρέστι ο Βενιζέλος πέρασε από τον Κωνσταντίνο και υπήρξε απόλυτη συμφωνία.
Το βιβλίο «Η Ελλάς κατά τους βαλκανικούς πολέμους 1912-13» αφιερώνεται «στη νέα γενιά,  στη γενιά των κηφηνείων» είπε ο Ομιλητής.
Εδώ διάβασε το τελευταίο μέρος του Επιλόγου του βιβλίου του: «Η νέα γενιά ας μην ακούει το κακόφωνο, σε ρυθμό «ντάπα- ντούπα» άσμα των Σειρήνων της νέας εποχής. Τα έθνη δίνουν θάλπος και συνοχή. Δίνουν συνείδηση συνέχειας. Ότι η ζωή συνεχίζεται με μας αλλά και χωρίς εμάς, αν έχουμε αφήσει πίσω μας κάποια δημιουργία. Όχι καταστροφή. Απαιτήσεις δεν έχουν μόνο οι ζωντανοί, έχουν και οι νεκροί. Και η απαίτηση των μαχητών του 1912-1913 είναι μία. Όχι νέος διχασμός, όχι τεμαχισμός, για να μην επανέλθει η Ελλάς στα σύνορα της Μελούνας κι ακόμη πιο χαμηλά. Και δεν το εννοώ μόνον γεωγραφικά, το εννοώ και ηθικά.
Δεν μπορεί να είναι η Ελλάς ο καλπαζοεισπράκτορας της Ευρώπης. Κάποιοι τόχουν κακό να πουν καλό για την Ελλάδα και χαρακτηρίζουν τον πόλεμο αυτό κατακτητικό. Λες κι είχαν δικαίωμα να ελευθερωθούν μόνο ο Μωριάς και η Ρούμελη και δεν είχαν δικαίωμα η Θεσσαλία, η Μακεδονία, η Θράκη η Ήπειρος.
Και μεις σήμερα για να κερδίσουμε τον πόλεμο χρειάζεται εθνική αφύπνιση, εθνική συνένωση, να γίνει ό,τι έγινε λίγο πριν τους Βαλκανικούς πολέμους. Είναι ευθύνη των Εκπαιδευτικών και των πνευματικών ανθρώπων. Ο στιχουργός Ματσούκας πήγε στην Αμερική και με τους στίχους του συγκλόνισε την Ομογένεια και μάζεψε τόσα πολλά χρήματα ώστε αγοράσαμε ένα αντιτορπιλικό για τους βαλκανικούς πολέμους. Ακόμη δεν είναι αλήθεια ότι ο ελληνικός λαός βρίσκεται εν καταπτώσει. Δεν βρίσκεται εν καταπτώσει ο ελληνικός λαός αλλά εν υπνώσει. Καιρός να αφυπνιστούμε. Εδώ διάβασε στίχους από το ποίημα «Ροδόπη» του Γρυπάρη, όπου Ροδόπη είναι όλος ο ελληνισμός.:
Νύχτα στα ποροφέραγγα ακόμη βασιλεύει
Ξύπνα Ροδόπη – …  Ξύπνα κι ασπρογαλιάζει
Θα πετύχουμε, είπε ο κ. Καργάκος, Όταν αρχίσουμε να εργαζόμαστε, να συνεργαζόμαστε, να είμαστε μονιασμένοι, ποτέ διχασμένοι και μπορεί οπωσδήποτε να έχουμε τις οποιεσδήποτε κομματικές αντιλήψεις ή τις οποιεσδήποτε πολιτικές αποκλίσεις αλλά πάνω απ’ όλα πρέπει να βάζουμε τον τόπο αυτό που μας άφησαν οι πρόγονοί μας ποτισμένο με αίμα Αν υπάρχει Ελλάδα, θα υπάρχουν τα κόμματα, αν δεν υπάρχει Ελλάς δεν υπάρχουν ούτε κόμματα. «Αναιρουμένου του όλου ουκ έστι ούτε πους ούτε χείρες» είπε ο Αριστοτέλης. Δυστυχώς οι πολιτικοί μας δεν κατάλαβαν το πολύ απλό: Δεν είναι η Ελλάδα για τα κόμματα. Τα κόμματα πρέπει να είναι για την Ελλάδα. Γι’ αυτό καλό θα είναι να εφαρμόσουμε στο μέλλον μια πολιτική εθνικής περισυλλογής, μια πολιτική εθνικής στρατηγικής για να ξέρουμε πού πάμε και τι ζητάμε. Έτσι θα μπορέσουμε να είμαστε σεβαστοί στους φίλους και φοβεροί στους εχθρούς.