Νέα εκδήλωση πραγματοποίησε ο Μορφωτικός
Όμιλος Σερβίων «Τα Κάστρα» την Κυριακή 21 Οκτωβρίου για τα 100 χρόνια της απελευθέρωσης της πόλης
των Σερβίων και της Μακεδονίας από τον τουρκικό ζυγό. Η εκδήλωση
πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου στα Σέρβια και την
παρακαλούθησαν ο Δήμαρχος Σερβίων-Βελβεντού κ. Κωνσταντόπουλος Βασίλειος, ο
Αντιπεριφερειάρχης κ. Ιωάννης Σόκουτης, ο Αντιδήμαρχος κ. Γεώργιος Μπάκανος, ο πρώην
Δήμαρχος κ. Δημοσθένης Κοκολιός, άλλοι θεσμικοί παράγοντες, Εκπαιδευτικοί, και
πλήθος κόσμου σε μια κατάμεστη αίθουσα. Το παρήγορο, ότι ήσαν και πολλοί νέοι.
Προλογίζοντας η Πρόεδρος του Μ.Ο.Σ. Χρυσάνθη Καραγιαννίδου είπε:
«100 χρόνια συμπληρώθηκαν ήδη φέτος από
την απελευθέρωση της πόλης μας από τους Τούρκους. Ο Όμιλός μας συμμετέχει στον εορτασμό των 100 χρόνων με πολλές
εκδηλώσεις. Κάποιες βέβαια που πραγματοποιήθηκαν και άλλες που πρόκειται να
πραγματοποιηθούν. Είναι όλες εκδηλώσεις τιμής και μνήμης. Εκδηλώσεις σεβασμού
και τιμής στα πρόσωπα και τα γεγονότα, χάρη στα οποία επί ένα αιώνα τώρα
απολαμβάνουμε τα αγαθά της ελεύθερης πατρίδος, μετά τους πέντε αιώνες της
τουρκικής δουλείας. Είναι εκδηλώσεις που θα μας οδηγήσουν, πρέπει να μας οδηγήσουν,
σε αυτογνωσία με τις γενναίες πράξεις μας και τα λάθη μας. Είναι εκδηλώσεις
σεβασμού στην Ιστορία. Αλίμονο στο λαό που αγνοεί ή λησμονεί και –το
φοβερότερο- αδιαφορεί για την ιστορία του, λέει σύγχρονός μας ιστορικός, ο
οποίος μας τιμά σήμερα με την παρουσία του.»
Αναφέρθηκε στο βιογραφικό του Ιστορικού, φιλολόγου και δοκιμιογράφου, του
καθηγητή Σαράντου Ιωάννη Καργάκου,
καταγόμενου από το Γύθειο της Λακωνίας.
Σπούδασε
εργαζόμενος από μαθητής Κλασσική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου είχε
εισαχθεί τρίτος. Εργάστηκε επί 35 έτη στα μεγαλύτερα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια των
Αθηνών και στους μεγαλύτερους φροντιστηριακούς οργανισμούς, στους οποίους πάντα
ήταν ιδρυτικό μέλος. Αποσύρθηκε από τη φροντιστηριακή δραστηριότητα το 1983 και
έκτοτε αφοσιώθηκε στην άσκηση του συγγραφικού και δημοσιογραφικού έργου.
Συγκρούσθηκε
με το στρατιωτικό καθεστώς της Δικτατορίας το1969, παραιτήθηκε από την ιδιωτική
εκπαίδευση και δύο φορές το στρατιωτικό καθεστώς έβαλε λουκέτο στον
φροντιστηριακό οργανισμό στον οποίο
ήταν ιδρυτικό μέλος.
Mετά τό 1991 δίδαξε στή Σχολή
Πολέμου του Ελληνικού Ναυτικού, στη Σχολή Εθνικής Αμύνης (ΣΕΘΑ) και στη
Διακλαδική Σχολή της Θεσσαλονίκης. Από τα φοιτητικά χρόνια του άρχισε νά
αρθρογραφεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Υπήρξε συνεργάτης πολλών περιοδικών. Υπήρξε αρθρογράφος καί κριτικός
πολλών εφημερίδων.
Έχει
δημοσιεύσει 84 βιβλία. Δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε κανένα, διότι όλα είναι εξ
ίσου σημαντικά.
Τελευταία έχει εκδώσει το βιβλίο «Η Ελλάς κατά
τους Βαλκανικούς πολέμους 1912-13», το οποίο και ήταν η αφορμή για τη
σημερινή εκδήλωση.
Ο κ. Καργάκος άρχισε την ομιλία του με
μία αναφορά στα Σέρβια και διάβασε απόσπασμα από την εφημερίδα Εστία, Σάββατο
13 Οκτωβρίου του 2012 για την
είσοδο του βασιλιά Κων/νου στα Σέρβια. Τόνισε την ταχύτητα με την οποία
προήλασαν τα ελληνικά στρατεύματα στο Σαραντάπορο και στις Πόρτες και τη
σημασία της για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και όλης της Μακεδονίας. Μέσα
σε ένα εικοσαήμερο η Ελλάδα της Μελούνας είχε αρχίσει να γίνεται η Ελλάδα της
Μακεδονίας και της Ηπείρου.
Αφιέρωσε την ομιλία του στον Κύπριο
βουλευτή και Δήμαρχο Λεμεσού τον Χριστόδουλο Σιώζο που ήρθε και πολέμησε
εθελοντικά ως στρατιώτης και άφησε τη στερνή του πνοή προ των Ιωαννίνων. Ο
Βενιζέλος του είπε «Κάτσε δίπλα μου». Ήταν 40 ετών. Το ανατέλλον πολιτικό
αστέρι της Κύπρου. Αυτός είπε όχι και πήγε και πολέμησε. Αλλά όχι μόνο σ’ αυτόν
αλλά και στους λοιπούς Κυπρίους, τους Δωδεκανησίους που μόλις τελούσαν υπό νέο
τώρα ιταλικό ζυγό, στους Αιγυπτιώτες μας, τους ομογενείς μας από την Αυστραλία,
Αμερική και την Ευρώπη. «Μια και είμαστε στα Σέρβια, είπε, ο λόγος αυτός
αφιερώνεται και σε μια υπέροχη μορφή των Σερβίων, τον δάσκαλο Κωνσταντίνο Κάρπο
ο οποίος σφαγιάστηκε από τους Τούρκους»
Ο κ. Καργάκος τόνισε ότι έρχεται να δώσει μέσα στις δύσκολες μέρες
που ζούμε ένα μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας. Και συνέχισε:
«Κοντά στην Αβάνα υπάρχει το πιο
σεβάσμιο μνημείο της Κούβας: μια σειρά από αχνάρια ποδιών πάνω στον πετρωμένο
πηλό στις όχθες μιας λίμνης. Τα αχνάρια αυτά είναι γνωστά με την ονομασία
«χουέλιας ντε Ακαχουαλίνκος» Χουέλιας είναι τ’ αχνάρια και Ακαχουαλίνκος είναι
η λίμνη. Σ’ έναν απρόσεκτο επισκέπτη κάποιος από τους γέροντες ιθαγενείς έκανε
μία παρατήρηση σοφή: «Πρόσεχε πού πατάς, γιατί τ’ αχνάρια σου μπορεί να ζήσουν
περισσότερο από σένα.»
Δεν νομίζω ότι έχει λεχθεί τίποτε
σοφότερο για την ιστορία. Λένε πως η ιστορία είναι μια επιστήμη –και μια τέχνη
προσθέτω εγώ- που μελετά τα ίχνη, τ’
αχνάρια που ζουν περισσότερο από μας. Που μας δείχνουν το από πού προερχόμαστε
ώστε να ξέρουμε και το πού πρέπει να πορευόμαστε. Βέβαια στην Κούβα υπάρχει και
κάτι άλλο που οι εντόπιοι ονομάζουν «μάτα πόλο», φράση που μπορεί να αποδοθεί
με τη λέξη «δεντροφονιάς». Πρόκειται για φυτά τύπου κληματσίδας που ζουν
παρασιτικά, που αναρριχώνται ακόμη και στα πανύψηλα «μπάνιον», τα στραγγίζουν,
τα στραγγαλίζουν και ζουν αυτά, τα παράσιτα, ενώ τα δέντρα που τα φιλοξένησαν,
πεθαίνουν.
Με όλη αυτή την εισαγωγή ήθελα να σας πω
ότι κάποιοι παράσιτοι στον τόπο μας εδώ και καιρό προσπαθούν να σβήσουν τα
«χουέλιας», δηλαδή τα ίχνη των προγόνων μας, ώστε να μη ισχύει το Κρητικό: «Των
μπροστινών πατήματα των πισινών γιοφύρια» και απυξίδωτοι να βαδίζουμε
απροσδιόριστα προς ένα μέλλον σκοτεινό. Αυτοί οι «δεντροφονιάδες» με τα
σκαλαθύρματά τους, με τον έλεγχο των «μίντια» και με κάθε λογής παρεμβολές σε
θέματα παιδείας προσπαθούν να θανατώσουν την βασιλική Δρυν της ιστορίας μας,
έτσι που οι νέοι μας ανιστόρητοι να ακολουθούν το «μονοπάτι του τυφλού
Ανθρώπου», όπως λένε οι Ινδιάνοι του Μεξικού. Ωστόσο υπάρχουν ακόμη στην Ελλάδα
ιστορικοί –«οφθαλμίατροι»- που αγωνίζονται με το λόγο και τη γραφή τους να μη
οδηγηθεί ο λαός μας στη «Χώρα των Τυφλών». Να αποτραπεί η πνευματική μας
τύφλωση και η ιστορία να παραμένει οδοδείκτης για ασφαλή πορεία προς το
μέλλον.»
Στη συνέχεια ο Ομιλητής τόνισε ότι έργο
του Ιστορικού δεν είναι να μεταφέρει τα μίση του χθες στο σήμερα, ούτε να
ευρύνει τις μαύρες κηλίδες και να αποκρύπτονται έτσι τα λαμπρά γεγονότα.
Οι Βαλκανικοί πόλεμοι, τόνισε, είναι οι
πιο ευτυχισμένες μέρες του νεότερου Ελληνισμού, όμως για τους πολλούς «ένας
άγνωστος πόλεμος». Το μέγιστο μάθημα που αντλούμε από αυτούς είναι: «Ενωμένοι
θαυματουργούμε, διχασμένοι εγκληματούμε. Απόδειξη η μετά από μια δεκαετία
Μικρασιατική Καταστροφή». Αν φέτος είπε ο Ομιλητής κυκλοφόρησα ένα βιβλίο «Η
Ελλάς κατά τους Βαλκανικούς πολέμους», δεν το έκανα επειδή συμπληρώνονται εκατό
χρόνια, αλλά επειδή «θέλω με το βιβλίο μου να ρίξω ένα φως ελπίδας στον
απογοητευμένο, απελπισμένο, ταπεινωμένο ελληνικό λαό. Να του πω ό,τι είχε πει ο
Γέρος του Μωριά: «Η ώρα η πιο σκοτεινή της νυκτός είναι λίγο πριν ξημερώσει».
Ζήσαμε πολύ χειρότερες καταστάσεις στο παρελθόν. Και όχι απλώς ζήσαμε αλλά
επιζήσαμε και θαυματουργήσαμε.»
Σε διάστημα 10 μηνών η Ελλάς βγήκε
διπλασιασμένη εδαφικά και πληθυσμιακά. Και οικονομικά όχι εξαντλημένη αλλά ισχυροποιημένη.
«Αφήνω πια το διεθνές γόητρο…»
Και όλα αυτά ήρθαν μετά τη χρεωκοπία του
1899, μετά την ονειδιστική ήττα του 1897, μετά την επιβολή του Διεθνούς
Οικονομικού Ελέγχου, μετά από μία μακρά περίοδο «άψογης στάσης» που ήταν άψυχη
στάση. Αλλά ο Μακεδονικός Αγώνας και το κίνημα στου Γουδή έδωσαν στο
ταπεινωμένο Έθνος μια νέα ψυχή, μια νέα πνοή ώστε κάτω από μια άξια πολιτική
και στρατιωτική ηγεσία να πραγματοποιηθούν θαύματα. Αν συνεπώς θαύματα γίνονταν
στο παρελθόν, γιατί να μη γίνουν και στο παρόν;» Όμως εμείς κρύβουμε από τα
παιδιά μας τα κλέη των προγόνων μας.
Στη συνέχεια ο κ. Καργάκος αναφέρθηκε
στα γεγονότα και στις επιτυχίες του 1912, Χρειάστηκε μία μεγάλη τεχνική απ΄τη
μεριά του Βενιζέλου για να μπορούμε να ενταχθούμε στη συμφωνία
Σερβίας-Βουλγαρίας και Μαυροβουνίου. Οι Βούλγαροι μας δέχθηκαν γιατί
χρειάζονταν το στόλο μας που είχε ενισχυθεί αρκετά και μάλιστα με την αγορά του
θωρηκτού Αβέρωφ είχαμε επιτύχει υπεροχή σημαντική στο Αιγαίο. Πίστευαν επίσης
ότι ο ελληνικός στρατός κινείται στα όρια του 1897, ότι το πολύ – πολύ να
έφτανε ως την Ελασσόνα και να καθηλώνονταν εκεί.
Ο ελληνικός στρατός χωρίστηκε σε δύο
τμήματα άνισα. Ένα κατευθύνθηκε στην Ήπειρο με αντικειμενικό στόχο την κατάληψη
των Ιωαννίνων. Η κύρια δύναμη με τον διάδοχο Κωνσταντίνο αποτελούσε το μέτωπο
Θεσσαλίας ή καλύτερα Μακεδονίας. Αντικειμενικοί στόχοι το Μοναστήρι και η
Θεσσαλονίκη. Το Μοναστήρι το χάσαμε. Είχε προλάβει ο σερβικός στρατός. Η
συμφωνία η αρχική ήταν κάθε Κράτος θα πάρει όσα πάρει ο στρατός του.
Ο
Κωνσταντίνος βρίσκεται πλέον στην Κοζάνη. Εδώ αναφέρθηκε στη διαμάχη Κων/νου και Βενιζέλου. Το θεώρησε φυσικό
γεγονός. Η διαφωνία προέκυψε διότι άλλες πληροφορίες είχε ο καθένας.
Ειδοποιείται το Υπουργείο των Εξωτερικών ότι μία Μεραρχία Βουλγάρων σπεύδει στη
Θεσσαλονίκη. Και έτσι έρχεται η διαταγή προς τον Κων/νο να βαδίσει στη
Θεσσαλονίκη. Ταυτόχρονα με την είσοδο του ελληνικού στρατού φθάνει και ένα
τμήμα του βουλγαρικού.
Οι Τούρκοι μπροστά στις επιτυχίες όλων
των στρατών ζητούν ανακωχή. Οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι ήταν υποχωρητικοί οι
Έλληνες όχι, διότι δεν είχαν επιτύχει το στόχο τους. Στο σημείο αυτό ο Ομιλητής
αναφέρθηκε στη δολοφονία του βασιλιά Γεωργίου. Ο δολοφόνος Σχινάς ήταν
παράφρων, ήταν βαλτός και από ποιον; Από μία εξομολόγηση του Σχινά, κατά πάσα
πιθανότητα ήταν όργανο της παλιότερης τρομοκρατικής οργάνωσης που δημιουργήθηκε
στο δικό μας χώρο και είναι το κυβερνών κόμμα των Σκοπίων σήμερα.
Υη κατάληψη των Ιωαννίνων θέμα
στρατηγικής. 30 000 Τούρκοι αιχμάλωτοι. Το Μπιζάνι έπεσε στους Έλληνες χωρίς
μία βολή. Όσοι έδρασαν στο ναυτικό είναι απόγονοι των ναυάρχων του 1821. Η
Ελλάδα σε διάστημα ελαχίστων μηνών είχε πλέον αρκετά αυξηθεί. Και μόνο τα νησιά
του Αρχιπελάγους και μόνο η Κρήτη που από την πρώτη μέρα του πολέμου ενώθηκε με
την Ελλάδα όλα αυτά δείχνουν ότι η Ελλάδα η ασήμαντη πέτυχε πολύ περισσότερα
από τα προσδοκώμενα. Και μεταξύ Σέρβων και Ελλήνων υπογράφτηκε συμφωνία. Και
για να μη γίνει αντιληπτό από τους Βουλγάρους που είχαν γεμίσει τη Θεσσαλονίκη,
η υπογραφή έγινε σε ένα βαγόνι τρένου. Αλλά οι Βούλγαροι δε μας άφησαν, Επετέθησαν ταυτόχρονα και στους δύο. Ήταν
τόση η υπεροψία τους που πίστευαν ότι μπορούν να νικήσουν και τους δύο
στρατούς. Οι Βούλγαροι υποχωρώντας κατέστρεψαν δύο πανέμορφες πόλεις, τις
Σέρρες και το μαρτυρικό Δοξάτο.
Ο
Τούρκος σε εκτιμά όταν σε βλέπει να σέβεσαι και συ τον εαυτό σου. Όταν σε
βλέπει να είσαι δουλόφρων, θα σε ταπεινώσει, θα σε ξεφτελίσει. Αν μπορούμε
λοιπόν να τους αντιμετωπίσουμε με σθένος τότε κι αυτοί θα μας αντιμετωπίσουν
αναλόγως..
10 Αυγούστου 1913 υπογράφεται η συνθήκη
του Βουκουρεστίου. Η Ελλάδα έχει διπλασιαστεί Στο Βουκουρέστι θαυματούργησε η
διαλεκτική και η ρητορική δεινότητα του Βενιζέλου. Θέλω να τονίσω, είπε ο
Ομιλητής, ότι πριν πάει στο Βουκουρέστι ο Βενιζέλος πέρασε από τον Κωνσταντίνο
και υπήρξε απόλυτη συμφωνία.
Το βιβλίο «Η Ελλάς κατά τους βαλκανικούς
πολέμους 1912-13» αφιερώνεται «στη νέα γενιά,
στη γενιά των κηφηνείων» είπε ο Ομιλητής.
Εδώ διάβασε το τελευταίο μέρος του
Επιλόγου του βιβλίου του: «Η νέα γενιά ας μην ακούει το κακόφωνο, σε ρυθμό
«ντάπα- ντούπα» άσμα των Σειρήνων της νέας εποχής. Τα έθνη δίνουν θάλπος και
συνοχή. Δίνουν συνείδηση συνέχειας. Ότι η ζωή συνεχίζεται με μας αλλά και χωρίς
εμάς, αν έχουμε αφήσει πίσω μας κάποια δημιουργία. Όχι καταστροφή. Απαιτήσεις
δεν έχουν μόνο οι ζωντανοί, έχουν και οι νεκροί. Και η απαίτηση των μαχητών του
1912-1913 είναι μία. Όχι νέος διχασμός, όχι τεμαχισμός, για να μην επανέλθει η
Ελλάς στα σύνορα της Μελούνας κι ακόμη πιο χαμηλά. Και δεν το εννοώ μόνον
γεωγραφικά, το εννοώ και ηθικά.
Δεν
μπορεί να είναι η Ελλάς ο καλπαζοεισπράκτορας της Ευρώπης. Κάποιοι τόχουν κακό
να πουν καλό για την Ελλάδα και χαρακτηρίζουν τον πόλεμο αυτό κατακτητικό. Λες
κι είχαν δικαίωμα να ελευθερωθούν μόνο ο Μωριάς και η Ρούμελη και δεν είχαν
δικαίωμα η Θεσσαλία, η Μακεδονία, η Θράκη η Ήπειρος.
Και
μεις σήμερα για να κερδίσουμε τον πόλεμο χρειάζεται εθνική αφύπνιση, εθνική
συνένωση, να γίνει ό,τι έγινε λίγο πριν τους Βαλκανικούς πολέμους. Είναι ευθύνη
των Εκπαιδευτικών και των πνευματικών ανθρώπων. Ο στιχουργός Ματσούκας πήγε
στην Αμερική και με τους στίχους του συγκλόνισε την Ομογένεια και μάζεψε τόσα
πολλά χρήματα ώστε αγοράσαμε ένα αντιτορπιλικό για τους βαλκανικούς πολέμους.
Ακόμη δεν είναι αλήθεια ότι ο ελληνικός λαός βρίσκεται εν καταπτώσει. Δεν
βρίσκεται εν καταπτώσει ο ελληνικός λαός αλλά εν υπνώσει. Καιρός να αφυπνιστούμε.
Εδώ διάβασε στίχους από το ποίημα «Ροδόπη» του Γρυπάρη, όπου Ροδόπη είναι όλος
ο ελληνισμός.:
Νύχτα
στα ποροφέραγγα ακόμη βασιλεύει
Ξύπνα
Ροδόπη – … Ξύπνα κι ασπρογαλιάζει
Θα
πετύχουμε, είπε ο κ. Καργάκος, Όταν αρχίσουμε να εργαζόμαστε, να
συνεργαζόμαστε, να είμαστε μονιασμένοι, ποτέ διχασμένοι και μπορεί οπωσδήποτε
να έχουμε τις οποιεσδήποτε κομματικές αντιλήψεις ή τις οποιεσδήποτε πολιτικές
αποκλίσεις αλλά πάνω απ’ όλα πρέπει να βάζουμε τον τόπο αυτό που μας άφησαν οι
πρόγονοί μας ποτισμένο με αίμα Αν υπάρχει Ελλάδα, θα υπάρχουν τα κόμματα, αν
δεν υπάρχει Ελλάς δεν υπάρχουν ούτε κόμματα. «Αναιρουμένου του όλου ουκ έστι
ούτε πους ούτε χείρες» είπε ο Αριστοτέλης. Δυστυχώς οι πολιτικοί μας δεν
κατάλαβαν το πολύ απλό: Δεν είναι η Ελλάδα για τα κόμματα. Τα κόμματα πρέπει να
είναι για την Ελλάδα. Γι’ αυτό καλό θα είναι να εφαρμόσουμε στο μέλλον μια
πολιτική εθνικής περισυλλογής, μια πολιτική εθνικής στρατηγικής για να ξέρουμε
πού πάμε και τι ζητάμε. Έτσι θα μπορέσουμε να είμαστε σεβαστοί στους φίλους και
φοβεροί στους εχθρούς.
